TEZGAHIMI DAĞITTIM
Çerçici Kamil emmi.Devecipıanrlı’ydı.Bir eşeği vardı.Atardı üstüne bir heybe.Heybenin bir gözüne çerçi sandığını koyardı.Bir de küçük sandığı vardı.Sandık elinde,eşeği önünde gelirdi.Başlardı ünlemeye:"Çerçi geldi.İğne var,iplik var.Yozgat pulu,boncuk var.Kenger sakızı,akide şekeri...Çerçi geldi,Çerçici geldiiii..."
Satışa sunduğu ürünleri çoğu kez takas üzerinden müşterilerine sunardı.Duyurunun ikinci paragrafı şöyleydi:"Arpaynan,buğdaynan,paraynaaann..."
O zamanlar şimdiki gibi ses yükselticiler ne gezerdi.Avazı çıktıği kadar bağırırdı Kamil emmi. Çocuklara balon, naylondan (plastik) yapılma oyuncaklar da bulunurdu tezgahında.Bizim köyü eciğinden cücüğüne tanırdı.Parası,takas edecek arpası buğdayı olmayana veresi verirdi.Bizim köyün kredisi yüksekti Kamil emminin indinde.
İşini iyi yapardı.Müşteriye saygılıydı.Yüzündeki gülücük hiç ekski olmazdı.Eğer tezgahında müşterinin aradığı ürün yoksa hemen not alırdı.Bir sonraki gelişinde sipariş edilen ürün alıcısıyla buluşurdu.
Güler yüz.Tatlı dil.Müşteriye saygı.İşini iyi yapma gayreti...Bunun sonucu elbetteki başarıdır.Kamil emmi çerçiciler içinde bir numaraydı.
Gelin görün ki aynı Hacı Ömer (Hacımer) abim gibi Kamil emmi de Alamanya sevdasına tutuldu.Sattı savdı.Dağıttı tezgahı.Tuttu Almanya’nın yolunu.İşçi olarak değil.Turist.Vize mize hak getire. Bizim köyden Çona’nın Memet,Coruğun Bahri ve birkaç kişi daha.Almanya’ya giremediler. Avusturya’da kaçak maçak çalışıyorlar.Alamanya’dan izinli gelenlere bakıp Avrupa yoluna düştüklerine bin pişmanlar.Ama iş işten geçmiş.Kan kusup "Kızılcık şerbeti içtik." diyorlar.
Bazen oturup dertleşiyorlar.Kimisi çiftini çubuğunu satmış.Atı arabayı yok pahasına elden çıkarmış.Hepsinin kurulu düzeni bozulmuş.Bazıları dönmeyi düşünüyor.Lakin ata binmek bir ayıp, inmek iki ayıp...En çok pişman olanlardan biri de çerçici Kamil emmi. Kamil emmi derin bir ah çekip pişmanlığını şöyle dillendiriyor:"Ah ah!..Ne akılsızmışım.Nerelere gideyim bu akısız başınan? Kurulu tezgahımı dağıttım da geldim."