Yazmak istiyorum hep yazmak istiyorum devamlı yazmak istiyorum. Ama insanın ne yazacağını bilmemesi ne garip şey. Hani konuşmak isteyip de derdini anlatamayışın gibi.

Bu yazma hevesi de bana nerden geldi bilmiyorum belki de derdimi kimselere söyleyemeyişimdendir ama sadece belki, emin değilim yani. Saat 00:27 aslında 26 tıydı ama ben yazana kadar 27 oldu.winamp ta barış manço başladı şimdi nazar eyle diyo kendileri.eee biz de mi öyle olacaz acaba sevilceksin sevilceksin (burada çok alçak gönüllüyüm di mi?) sonra bu sevgilerle boğulup öleceksin üstündeki toprağı göz yaşları ıslatcak ne güzel çiçekler büyüyecek üstünde ne güzel. Sonra o çiçekler susuz kalacak kuruyacak. Belki de bayramdan bayrama ıslanacak. Hiç yoktan iyidir. Buna da Şükür. Fark ettiniz mi bilmiyorum ama galiba bir konu buldum.
Şu dünyada en çok isteyeceğim şey ne biliyor musunuz? Ölünce arkamdan kimlerin kimin ağlayacağını görmek. Ama bende farkındayım ki insan ölünce dünya ile bağıntısı kesiliyo en azından bedenen. O yüzden göremem de. Aslında biliyorum kimlerin ağlayacağını.
İlk bir annem,(doğal olarak) beni çok seven öyle çok seven ki sırf durup durup öptüğünde kızdığımı bildiğinden öpmeyen annem. Ama ben biliyorum bu dünyada beni karşılıksız sevenlerin en başında geliyo. İkincisi babam, o bir yandan annemi sakinleştirmeye çalışırken bir yandan içindeki yangını söndürmeye çalışan suların gözlerinden taşan damlalarını hisseder yanaklarında. Benim çatık kaşlı komik babam. Ve üçüncüsü ablam, çünkü ablam daha hiçbir şeyin farkında değildir. O öylece kalmıştır rüya, şaka ve gerçek arasında. Tam ayırt edecekken farkına varır her şeyin. Aslında yaşadığı bu rüyada olan her şey gerçektir.
Ve dördüncüsü, tabiî ki ölüm haberimi ilk duyan arkadaşım. Yani aslında sözleriyle yanımda olanlar zaten onlar benden önce öğrenmişlerdir öldüğümü.
Ve ben kafam üçüncü defa vurduğunda tahtalara acıdan mı, yoksa ayrılmadan mı bilinmez bi kaç damla dökülür gözümden eğer vücudumda bikaç damla su kaldıysa…
Aslında olmasın böyle şeyler kimse ağlamasın ben ölünce. Hatta sevinsinler böyle bi gıcıktan her şeye gülen ve sadece kendisi gülen insandan kurtuldukları için…
İşe bak yaaa, insanoğlu işte. Şekilden şekle duygudan duyguya giriyo bir anda.

Oysa olmak isterdim gülüyo mu ağlıyo mu belli olmayanlardan…