hayrettin taylan



• Örtüsünü kaldırmıştı ayrılık.
• Üşüyordu sensizlik.
• Kırkı da kırk yıl hatırı da geçmişti can kırıklarının.
Sularım yalnız damlalarındı.Benliğimi ıslatan bu sızılışın can aynasında taranıyordum.
-Çırılçıplak bir mazinin kara bahtlarla çevreli adası oluyordum.
-Issızdı, isimsizdi, sensizdi.Yalnızdım orada.Yalnız bir adaya düştüğümde alacağım üç şeyi merak ettin.
-Sen,sen, sen…
Üç şeyde sendin…Gayrısı başka kişi zamirlerine yüklenmeliydi.
Zavallılığımı çekimleyemedi ilgi ekleri.Çekimsiz, sensiz, fersiz, hesapsız, kitapsız, aşksız, bedelsiz ilgilerin eki gibi senin yerini tutamazdı başkalaşım.

Gidememenin kör vaktine ayarlı saatin akrebi gibi ısırma beni.Demlerin arifiyim.Kendimi bulan algılar sahafıyım.
-Eskimez ben’lerin var bende.Azaplarını yoğuran ilgilerin isimsiz cümlelerinde tükeniyor veballerim.
Fişlenmiş cümlelerim var. İlk kezlerindeki Ali, gel benim.
Aliliğim Ademliğim,Yusufluğum, kademeli olarak artarken sen yoksan leyli gecelerimin hecelerini yorgan yapan perinin dudak ucunda başlar romanım.Bir öpücük uğruna, uğrunu yakan Nemrut’un oğlu gibi ateşini sunanın alevinde dersiz, sensiz, ödevlerimi yapma zamanında bırakma beni.

-Aşk’a kurban edilmiş İsmail’in kızı olarak gel tanınmış ,delinmiş, sensizliğin bütün isleri işlenmiş, büyük aşkların ipek yolu gibi işlenmiş bağrıma.
-Gerçek hep gelir.
Belki biter;ama başlar diyorum sana Elnaz. Ben de insanım, ben de arınmış, arıtılmış, arif, mücbir, mütevazılığin sevda vazocusu.
- Mimlenmiş yurtsal sevilerim var.Sevmek sevapsa neden azalıyor sevabım? Neden bakışlarındaki ışıltının tansık tınısı değilim?
-Neden kendinle yazıştığın yürekle kitabındaki başlık ben değilim?
Ben insani olmaktan çıkıp, Yusufi, Mevhibi olduğum için mi?
Kirlenmiş kirlerin , arıtılmış geleceğinde damlaların ezber bozuyor.
*Sevmiyor gibi sevmenin şifresinde aşılanmış umutlar beynimde güzel hevesler ekti.
-Artık arınmışlığın cümlesiyim.Bitmeyen, yazılmayan, kavuşamayan cümlenin de yüklemi gibi durma öznemin dibinde.
-Seninle aynı cümlenin iki temel öğesiyken , bu sevdanın cümlesini hangi son, hangi felaket, hangi ayrılık, hangi çaresizlik bitirir bilemem.

Mecnun öldü, Leyla da. Aşkların ölümü yok, bedenler ölür.Algılar, sevgiler, yansıtılan kurgular aşkı öldürmez Elnaz.


Şimdi sensizlik ölüm döşeğinde döşlerime oklarını saplarken, ben hangi düşle iyileşeceğim?
-Hangi iyileşmişliğin iyilik perisi olarak geleceksin sevi dünyama.