Şimdi vakitlerden hicran vaktidir; içimi kaplayan buruk bir acı var.
Hani o habersiz vurgunlardan sonra duyulan, kahpe kurşun misali, hem kırık, hem ağır.
Çekilesi alt edilesi değil, ezen cinsinden, başkaca tarifi mümkün olmayan.
Yorgunum,
Sancımın adı; kadın !

Ayrılığın acısı bu, yokluğun sancısı. Koca bir taş, insanın yüreğine oturan,
İki ucu keskin bıçak, kesmeden kanatan! ! ! ! !
Bumerangım senden çıktıkça sana varan.
Suskunum
mahçupluğumun adı; kadın!

Tenimi dolaşıyor yılgın bir koku, zamansız yangınlardan arta kalan,
İçe çekilesi, hissedilesi değil, burnunun ucunu sızlatan.
Korlanmış demire düşen su damlası, değmeden yakan, kavuran.
Vurgunum,
yazgımın adı; kadın !

’Oysa artık mutluluklar olmalı, topraktan yayılan ıslak soluklar gibi,
güzellikler yaşanmalı ve paylaşmalı" demişti aklım, daha kalemle buluşamayan dizelerimde.
Ama yüreğim, ah o çılgın yüreğim, sahibine hep asi, gönlüme firari, hiç bir dem kabına sığmayan, kuralsız ve özgür yüreğim.

Özlemi bütün hücrelerinde hissettikçe, acıyı yudum yudum içine çektikçe, hüzünlü bir titreyişle dile geliyor; kendi kendine: bu ’AŞK’ diyor
"Sen aşıksın be kızım, seviyorsun işte sen busun!
o daima sisli, o daima suskun.....
duygulu vefalı ve yorgun kadın! "

Bırak artık direnmeyi, uğraşman boşuna,
Boğma çığlıklarını kör kuyularında,
Titret mavi ibrişimli asumanları.

Başkası olmaya çalışman nafile, çıkar yüreğini al ellerine.
Bir buse kondur usulca, gidenlerin yerine.

Sev daima sev, sevmeyenlere inat.
Sevdiğinin hep kalbinde olduğunu bile bile.
Ne önemi var ki mesafelerin.
Sevginle kendini sonsuza dek yenile.

Duygulusun , sevgilisin, yorgunsun
Sen busun!
Onurlusun!
Kadın !

Sevim ÇAKICI / Kargülü_ALMILA
(Kampüs Günlüğümden)