Düşünün bir toplumunda yaşayan herkes başbakan, ya da hepsi doktor, ya da mühendis…
Sizce o toplum ayakta kalabilir mi? Elbette ki hayır. Çünkü bir toplumda tutun bir temizlik işleriyle uğraşandan yöneticisine kadar bütün meslek erbabının olması gerekir. Bir terziye, bir kuaföre, bir berbere; bir tamirciye de ihtiyaç vardır.
Eskiden “adam olmak” deyimi ahlakî bir anlamda kullanılırdı. Bir insanın adam olup olmadığı yaptığı mesleğe bakılarak değil; karakterine bakılarak anlaşılırdı.
Hepimiz biliriz bu hikayeyi:” adamın birinin bir erkek evladı varmış. Adam oğluna sen adam olmazsın deyip dururmuş. Aradan uzun uzun zaman geçmiş ve çocuk devletin başına vezir olmuş. Askerlerini yollayarak yaka paça babasını huzuruna getirtmiş. Babacığım ver elini öpeyim bak bana adam olmazsın deyip duruyordun ben koca bir vezir oldum demiş. Baba ise evladına evladım sen adam olsaydın bananı böyle yaka paça huzuruna getirtmez kendin gelir el öperdin. Hem ben sana vezir olamazsın demedim ki adam olamazsın demiştim” der.
Kısacası bir kişinin adam olup olmadığı yaptığı işten değil hal ve hareketlerinden belli olur.
Burada gözden kaçırılan büyük bir nokta daha var. O da şudur: eskiden ilim, bir yolculuktu. İlim deryasından nasibince nasip almaktı. Ama günümüzde ilim, ilim yolculuğu olmaktan çıkıp diploma avcılığına dönmüştür. Birey ilim öğrenerek kendini bilmek yerine ezberlediği birkaç paragrafla sırtını devlete dayayıp ömür boyu rahat yaşamanın yollarını aramaktadır. Bu nedenle de gençlerimiz, ilim yolculuğunda engin denizler aşmak yerine bir bardak suyu umman zannedip oyalanmaktadır.
M. Ö. 2008
kahramanmaraş