Unut beni sevgili, unut!. Aslında ben seni unutmalıyım. Sen beni hiç düşünmedin ki unutasın. Benimkisi züğürt tesellisi, unut beni derken. Akıldan, yürekden silemeyen ben, sen değilsinki. Yaşadığım tek kişilik bir aşk nereden bakarsan bak. Hani yalnızlık paylaşılmazdı, paylaşılsa yalnızlık olmazdı. Oysa aşk için iki insan arasında yaşanır derler, bak şimdi tek kişilik yaşıyorum.



Tüm özlemleri tek başına yükleniyorum. Özlenmiyorum, aranmıyorum, daha da ileri götürürsem, sevilmiyorumda. Nerden bu sonuca vardım biliyor musun?. Sen benim sevdama tutuldun. Belki de egonu okşadı bu sevi. Olsun sevgili olsun, egon okşansın, şımar hatta. Eğer bir gün gidersem sessiz sedasız, kendini çok yoksun hissedeceksin. İşte o zaman sevgili; işte o zaman, benim yaşadıklarımı anlayacaksın beni, sana olan tarfi imkansız sevgimden daha çok seveceksin. Olmayan, giden, ve sana ait olmayan sevgili fikrinden çıkmayacak.

,

İşte yar! O zaman beni anlayacaksın ama, seninle arama düşlerimde yıkılamayan bir duvar örmüş olacağım. Gerçek anlamda da çok uzağında olacağım. Beni ebediyen kaybetmiş olacaksın. Yüreğindeki bensizliği her zaman hissedeceksin. Benim gibi, her aklına gelişimde derin bir hüzne kapılacaksın. İçin acıyacak, göz pınarların dolacak. Gecenin en derinlerinden uyanacaksın, yokluğum bir hançer gibi düşlerine saplanacak. Kendi kendini yargılayacak ve cezanı keseceksin. Nasıl bir cezayı layık göreceksin kendine bilemiyorum? Belki müebbet, belki de iyi hallerinden dolayı ve bir daha böyle bir seviye karışmama koşuluyla tahliye edeceksin kendini.



Kendine hangi cezayı verirsen ver, senin kararındır, saygı duyarım. Ama sevgilim,
yine de senin üzülmene, acı çekmene asla dayanamam. Benim canım yanar. Bu koşulu düşünerek hesabını gör bir tanem. Gider ayak canımı yakma sevgili!.