Acının ilk saatleri zamansız geçti, sanki ciğerimden çıkan soluklar gibi.
Vücudumda ki kanın her akışını ılık ılık hissettim,kalbimin her sancısını.
Sensizlik çok farklıydı,bunu anlamam için içimin acısını dinlememe gerek de yoktu.
Biliyordum,bu defa da farklıydı.Sanki herşeyin sonu gelmişken,bir başlangıç olmak zorundaydı.
Başlangıçlar ise devamların getirdiği yarasalar gibiydi.
Başlangıçlar ise içten gelen son cümlelerin boğaza takılması gibiydi.
Zaman geçtikçe yaraların iyileşmesi anını kollar oldum,ama dedim ya bu sefer farklıydı.
İyileşmesi gereken yaralar aksine daha da çok açılıyordu.Ve pansuman ise imkansızdı.
Geriye dönüşün olmadığı bu yolda yalnızlığımı buldum.Terk edilmiş bir köşede otururken.
Biriktirdiğim hatıralara sarılmış köşeye sinmişti,sanki unutulmayı hazmedemiyor gibi.
Derken yanında yerde olan kalp kırıklıklarıma gözüm takıldı,ve o zaman gördüm yalnızlığımın onlara
bastıkça kesilen tabanlarından akan kanları.
Yere eğilip toplamaya başladım,nede olsa benim hatalarımdı...
Sonra ki saatler daha kolay geçer sanmıştım,yoluma devam ettim.
İlerledikçe acıdan uzaklaşcağımı ve yavaş yavaş unutcağımı düşünüyordum.
Ama her durakta beni karşıladı anılar.’Sen’ li anılar.
Sen yoktun artık ve bunun acısı yüreğime batıyordu.
Sen yoktun artık ve bunun farkındalığı canımı acıtıyordu.
Belki de görüşmemek normal bir zamanda kolaydı,belki de kaybettikten sonra anlaşılıyordu beraber
geçirilmeyen zamanların değeri.
Ama zoraki bırakılmak insana daha da çok koyuyordu.
Daha da ilerledim,her köşeyi döndüğümde geçmişten bir parçayla karşılaştım.
Bazılarını ben bile unutmuştum,ama sen hatırlatmak için her köşedeydin...
Tam herşeyi atlattım,bugün tedavisizde olsa geçti derken,bir kelime içime öyle bir saplandı ki,
benliğimi bile benden aldı.
Hiç beklemediğim anda karşıma çıkan kelime acıma acı kattı,arka planda ise yıllanan bir şarkıyla...
Kelimenin gerçekliği veya sahteliği önemli değildi,orda olması ve karşıma çıkması bile yeterliydi.
İlk günümdü acıyla bu kadar yakınlığımın,ve işte böyle geçti acıyla ilk günüm... Ve,
O tek kelime, beni ölmekten öteye düşürdü...