İNSANIN ÜÇ BEYAZI
Mutlu bir başlangıçtı gelişimiz .
Beyaz bir kundakla verilmiştik ailelerimize.
Sonra acı tatlı günler yaşayıp olgunlaştık.
Beyaz bir gelinlikle ,beyaz bir gömlekle veda ettik ailelerimizle yaşamaya.
En son yine beyaz bir kıyafetle,kefenle veda edeceğiz dünya ya ve sevdiklerimize.
Yanımıza hiç bir şey almadan.
Sadece yaptıklarımızla.
Hepimizin üç beyaz günü olacak.
Birinde sevinecek sevdiklerimiz.
Diğer ikisin de ise ağlayacaklar.
İlk ağlama çok acı olmayacak belki.
Ne de olsa istersek görüşme imkanı olacak.
Fakat son ayrılık.
Bir daha hiç gerçekleşmeyecek bir kavuşma olacak ,belki bu dünya için geçerli olacak.
Fakat bilmediği şeyler korkutur insanı.
Ya göremezsek düşüncesi yer bitirir sevenleri.
Ölümü hep yok saymak isteriz .
O yüzden midir mezarlıkları yerleşim yerlerinin bu kadar dışına atmamız.
Ne kadar yok saysak da bir gün bizi bulacak ölüm.
Herkesin tek bir hayatı var.O nedenle yaşamak çok ciddi bir iştir.
Giden her an uçup gitmiştir,artık geri gelmez.
Mezarlıklar çoğu insanı rahatsız eder ’.Tam tatlı tatlı konuşurken nereden çıktı bu konu’ deriz.
Hiç bir zaman yolumuz düşmeyecek sanırız .
Hep başkaları ölür ,hep başkalarının acısı deriz.
Ölüm sanki bize ve sevdiklerimize gelmeyecek bir şeydir.
Bir yakınımıza da gelse sanki bize hiç gelmeyecektir.
Çok sevdiğimiz biri ölünce şok oluruz.
Hiç uğramak istemediğimiz mezarlıklar uğrak yerimiz olur.
Onu mezarlık da yalnız ve kimsesiz bıraktık zanneder ,ayrılmak istemeyiz.
Oysa ki ne yaparsanız yapın o yalnızdır.Artık ulaşamazsınız. Tek yoldaşı yaptığı iyilikleridir.
Rabbi ile beraberdir.
Kabrini aydınlatacak tek ışıktır ameller.
Öyle bir arkadaş ki ,tek ihtiyaç duyulan onun varlığıdır.
Hayatı güzel olmayan insanlar ölümden ,mezarlıklardan çok korkar diyebilir miyiz?
Belki kısmen ,fakat ölüm soğuktur.
Ne yaparsanız yapın soğuk.
Bazı Allh dostları vardır ki,Allah onlardan olabilmeyi nasip eder mi bize bilemem, mezarlıklar huzur verir onlara.
Ölümü düşünmek en büyük mutluluk olur onlar için.
Ölüm Allah ı seven aşıklar için şeb i aruzdur. Kavuşma günü ,düğün günüdür.İnsan nefsini terbiye etmede en etkili yoldur ölümü düşünmek.
Ölümü düşünerek hayatını yaşayan insan en akıllı insandır.
Hayat kısa ve imtihan ise asıl kalınacak yer orası ise bu böyle.
Ölüm terbiye eder,onun karşısında değerini kaybeder bütün arzular.
Onun karşısında değersizleşir her şey.
Biz ağladık gelirken bu dünyaya ,sevdiklerimiz güldüler.
Daha sonra biz güldük onlar ağladılar .
Ondan sonra da onlar ağlayacaklar, inşallah biz de gülenlerden oluruz.
Kim diyebilir ki ben o yola girmeyeceğim.
Kim diyebilir hesap vermeyeceğim.