Üşüyen ruhların cenneti olmasaydı varlığın sığınmazdım kuytuna , beni sakla demezdim.
Dile düşeceğimi bilsem yine severdim seni yaşamayı seçerdim...

Dün gece dolunayı koynuma alıp yatarken gündüz gibi aydınlıktı gece , sessizliği sana borçluyum birazda
Huzurum olup teskin etmeseydin yaralı düşlerimi, uyutmazdı içimin çığlıkları yine...
Alenen açık kalan imkansızlıklarımı sen anlarsın sadece...

Zamansız gelip gönlüme yerleşen o koca gözlerine saklasana beni , ellerini kavuşturduğun gibi kendinden bir parça bil
Hayatı umut üzerine kuran , kurguları bir hayat zanneden hiçliklerin yanlısı bilme beni...
Ayaklarımın üzerinde durmasam eğer vur bedenimi...
Yıllarımı boşa harcamadım , sakladım her bir düşümü...
Doğan yeni yılın ardından imkansızı yaşadım delice

İstemediğim bir hayatı sırtlanıp taşıyamam , nefes alıyorum diye yaşadığımı sanamam...
Bir ömür bilsem yeter bana , O ömrünü benim bilsem yetmez mi sana ?

Ellerinden tutup parka götürdüğümüz , saçları örgü kız çocuğunu düşle
Sonra kendine sor ? ’’Neyi bekliyoruz’’ diye...

Bilmediğin bir hayalim yok... Seç birini yaşa benimle...

Yıllar geçmişse üzerinden ,
Okuduğun bu satırların tozunu silmek acını hafifletmese de ne kaybettiğini bilmeni sağlar sadece

Saklı Düşlerimin dipsiz bilinmezinden çıkart tek tek
Üzgünsen eğer buruşturup at o gün gibi bu müsfetteyide...


Yunus Özkan