Çocukluğum…

Geçmiş resimlere baktım dün gece

Çocukluğumu anımsadım düşünceler sardı etrafımı…
Bir fotoğraf karesinden geçmişime uzanabildim..
Gözlerimi kapadım ilk aklıma gelen o gün oldu…


Dışarı çıkmak istiyordum bende diğer çocuklar gibi..
Koşup oyun oynamak istiyordum….
‘Anne dışarı çıkabilir miyim..?
ablam beni çağırdı öyle tepeden bakmakla olmaz dedi bana sende gel oyna..’

Annem sesini titreterek ‘tamam çık ama, ablanın yanından ayrılma tamam mı kızım’ demişti....
O an içim ürperdi annem kararını değiştirmeden hemen giyinmeli ve aşağıya inmeliydim…

Kapıyı, hızlıca açıp ayakkabılarımı giymem bir oldu..
Dışarıdaydım ilk/kez arkadaşlarımla tek başıma olacaktım ablam seslendi hadi gel yakar top oynuyoruz…
Aklım karıştı yakar top neydi..?
nasıl bir oyundu…? Diye sorular sarmıştı düşüncelerimi.. Sonra
Katıldım oyuna zevkliydi,hatta çok güzeldi,topa vurulan oyundan çıkıyordu topu ellerinle tutan bir hak bir can kazanıyordu oyunu çözmüştüm artık…

Ortaya geçmiştim iki tur döndükten sonra topa yakalandım ve oyundan çıktım üzülmüştüm aslında daha yeni /yeni ısınıyordum… ablam bir hak kazanmıştı…
Gözlerine baktım, gözlerime baktı sanırım üzüldüğümü
Anlamıştı hakkını bana vermişti…

Hiç unutmam ilk oyunumu…


Hava kararmaya başlamıştı artık.. Ezan okunmak üzereydi.. annem balkona çıktı
‘’kızlar hadi eve’’ diye bir ses sokağı çınlanmıştı…
İstemeyerek olsa da eve gidiyorduk, merdivenleri ağır/ ağır çıkıyordum yine sorularla baş başa kalmıştım..
Acaba yarın/da çıkabilecek miydim…?
Yine yakar top oynayabilir miydim…?
Annem tamam kızım çık der miydi.. ? bana


Bir anda irkildim ve
Gözlerimi açtım resme baktım…
Ne kadar kolay sorular soruyormuşum o/zaman kendime büyüdükçe sorular ve oyunlar zorlaşmış…

Ama yakar topu hiç unutmadım, o günü hiç unutmadım, ablamın bana can verişini kendi hakkını bana vermesini hiçbir zaman unutmadım…

Yakar top oynayan çocukları gördüğüm/de aklıma ben geliyorum çocukluğum/da yaşadığım en güzel gün ve öğrendiğim ilk oyun…


SAYGI VE SEVGİLERİMLE…