vakit susma vakti en çok,
tüm yaşanmış anıların hatırına susma vakti...
sevda mevsiminde değildik orası aşikardı, yüreğimin başına buyrukluğu ise hepten başıma belaydı.
yaptı yapacağını yürek, attı beni kara bir sevdanın ortasına. "kara sevda" dedikleri meğer gerçekten karaymış oysa ben onu sevginin çokluğundan kara bilirdim. yaşadıkça gördüm kara sevda da beyazlara, mutluluklara yer olmadığını.
kara bir sevda tutuyordum ellerimde ben de.
can yakmamalıydı, kırmamalıydı...
ne yapmalıydı bilmiyordum, niyetim sevdamı bembeyaz bulutlara taşımaktı, niyetim bir mucize yaşayıp sevdayı tüm yanlışlardan kurtarmaktı.
ara ara kalkışıyorum ben boyumdan büyük işlere, bu yüzden düşüşüm can yakıyor. bu yüzden düşünce canım büyük yanıyor. ezberletilmiş ve başka aşklardan artık sözler iç sancılarım oluyor.
peki ya tedavisi var mı kara sevdanın? iyileşir mi kırıklar içinde ki yürek?
belki de ben abartıyordum bilmiyorum, belki çok şey bekliyordum aşktan. beklentilerim karşılanmadıkça da karalara bürünüyordum, sevda rengini yitiriyor artık ben kararıyordum.
belki de susmalıyım artık. ben incitemem ne de olsa, bu yüzden susmalıyım. daha da incinmek istemiyorum, bu yüzden susmalıyım.
aşkın adı yine güzel anılsın, tüm hatıralar hep temiz kalsın diye susmalıyım.
hoş geldin sessizliğim, hoş geldin yalnız gecem !
vakt-i susuşlarım hayattan kopuşlarım.
kopuyorum hayattan ve susuyorum.
vakit susma vakti şimdi...