Bugün karanlık devasa bir boyuta erişti. Umut ışığını afakın son deminde görebiliyorum ancak. Umutsuz olmam demek, karanlığa dönüşmem demek ve karanlık beni kendine katmak istemiyor. Hoşnut olduğu şey aydınlığa ait gördüğü umut pırıltılarını yok etmek. Bir gölgeye daha ihtiyacı yok.

Kafamı kaldırıyorum karanlıkla örtüşüyor. Eğilip aşağı bakıyorum yolda karanlığa rast geliyorum.
Sağıma dönüyorum masmavi bir deniz olmalıyken bir yerlerde, çamura benzeyen karanlık bir suyla başbaşa buluyorum zihnimi. Ya da bir şelale akıyor kan kırmızı her bir damlası.
Nar gibi çiçekler var çamurun içinde.
Diyorum :
“İşte, işte aydınlık bir nefer daha veriyor çatısında zamanın...”

Soluma bakıyorum bu kez. Bir vaha, bir serap..
Nasıl isimlndirilebilirse artık, hepsi aynı yaradılmışlık.
“O”nu görüyorum. Her rengi taşıyabilen bir gökyüzü, ve kara imgelemini utandıracak kahverengi bir toprak. Üzerinde boy boy fidanlar yeşermiş ve

O da nesi:

“Fidanı alkışlayan bir su sesi…”

Hala yalnız değilim diyorum. Hala bir yerlerde var o umut.
Hala bir yerlerde beni anlayan bir çift göz, bir çift el ve yüreğimle bir, yüreğimle eş kocaman bir yürek var.
Kim olduğunu göremesem de; yakınımda mı uzağımda mı bilemesem de;
Ellerimi tuttuğunda beni karanlığın içinden söküp çıkarabilecek bir ruh var.
Yoksa yüreğim neden oynaşsın renklerle bu kadar..

Bir umut ışığı olmasa ovalarımda yeşilin ne işi var.
Yalnız olsam neden gelsin yüreğime bahar.

Kafamı kaldırıyorum şimdi. Afak güneş açıyor uzaktan.
Ve rüzgar kokusunu taşıyor sevgilinin…
Ama o da ne…
Bu koku aşikar, bu koku fazlaca benden…

Çıkardım attım doymamışlığını gözlerimin
Beni yalnız bırakmayan eller yüreğimin…
Beni kendime getirin…
Aydınlıktan umut taşıyan sevgili
“Benim”

Asena Gülsüm Güneş