Mevsimlerden yine ilkbahardı.
Hayatın uykudan uyanıp, yaşamaya kaldığı yerden devam edişiydi.
Ve sen beni işte böyle bir günde terk edip gitmiştin.
Nedenini sorduğumda
Karşıma geçip anlamlı, anlamsız bir sürü kelime türetmiştin.
Ama ben daha sen konuşmadan nedenini anlamıştım bile.
O günden beri
Takvimler her düşüşünde, sensiz geçen bir gün yine sensiz başlayacak ama belki küçükte olsa seni bana getirebilecek yeni bir güne merhaba derdi…
Gözlerim yine uykusuzluktan her zamanki gibi şişerdi.
Aşık aklı işte “aman allahım ya gelirse, gelip de beni bu halde görürse “ diye düşünürdüm hep.
Oysa bilirdim. Mantığım senin gelmeyeceğini söylerdi hep.
Ama yüreğim bastırırdı mantığımdan gelen sesi.”Sen aşktan ne anlarsın? Aşkı sen yaşatmaz, öldürürsün “ derdi.”Senden gelen sesi dinleyen bir ömür boyu pişmanlık çeker” derdi.
O andan itibaren artık senin gidişinden çok yüreğim ve mantığımın verdiği savaşta hangisinden yana olacağıma kara vermekle uğraşırdım.
Savaş biter kararlar verilir ve her zamanki gibi yüreğimden gelen sesi dinlemeyi tercih ederdim.
Bu gelgitleri yaşarken ben,
Sen bir gün çıkıp geldin ki ben ümidimi kesmişken.
Kapıyı çekip, arkanı dönüp gittiğin, kapılarını bana sonsuza dek kapattığın o yerde
Sen şimdi kapattığın kapının kilidinin açılmadığını ve kilidin anahtarı olup kapıları açmamı istiyordun.
Ben o ana kadar o kilidin anahtarı olabilirim zannediyordum.
Ama anahtar öyle bir değişmiş ki
Kilidin açılmaya gönlü vardı var olmasına ama
Anahtarın o kilidi açmaya hiç gönlü yoktu.
Yüreğim deli gibi o kilidi açmamı söylüyor
Mantığımsa tam tersi kilide bir kilit daha vurmamı söylüyordu.
En sonunda kararı verdim.
Kapının dışındaki kilidin açılıp içeri gireceğini düşünürken
Kilide bir kilit daha eklenmesi onu şoka uğrattı.
Yıllar önce bana şok yaşatıp kapıları kapatan adam
Şimdi şok üstüne şok yaşadı…
Yüreğimin ve mantığımın verdiği savaşı
Çok küçük ihtimali olmasına rağmen mantığım kazanmıştı.
Hayatıma yeni, lekesiz, tertemiz bir sayfa açtırmıştı.
Mantığımla beraber bende kazanmıştım!!!…