0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1067
Okunma
ey ölü gibi yatan diriler
ey dirilmeyecekmiş gibi susan ölüler
ve körolası aç nefis
durmadan onun peşinden koşan ses
ey susmayacak gibi göğüs kafesimizi parçalayan nefes
yaz, bahar ve hüzne teslim olan rüzgar
ellerindeki uğultu kayboluncaya kadar
es kıpırtısızlara canlılık gelsin, yürüsün kuru dal
ne ürpertisi kendinden büyük ölüm
ne de övgüyle büyüttüğümüz hayat
nefesle nefis arasında bizi yazan hat
durupta kendini dinleyince tabiat
bu dünya düşten bir gölge ve çok dar
üç mevsimin kininden ağaran saçlarını çözünce kar
gidenin arkasından sessizce ağlamayı öğrenir efkar
ALİ RIFAT ARKU
