BİR SEVDADIR ÖĞRETMENLİK

Hallacı Mansur’a sormuşlar, ’Aşk nedir’ diye...
’Aşk bugün, yarın ve öbür gündür’ demiş.
O gün öldürmüşler Hallac’ı.
Ertesi gün yakıp kül etmişler,
Öbür gün de küllerini savurmuşlar rüzgarla.
...
İşte aşk budur.

Ben de öğretmenliği böyle bir aşkla bağdaştırıyorum… Ne alaka demeyin?
“Hamdım, piştim , yandım..” misali.

Daha gençliğinin baharında düşer yollara. Dağılırlar yurdumun dört bir yanına. Gizli bir ordudur onlar. Gönül pencerelerini açıp bekleyenleri vardır,uzak diyarlarda ...
Bir sevdadır öğretmenlik. Ulaşılması zor, sevgiliye kavuşma özlemidir. Her biri başka ,her biri ayrı dünyaların insanı yüzlerce çocuk karanlık dünyalarını aydınlatacak bir güneşin doğmasını bekler umutla….

Yanık ve içten bir türküdür onu çağıran. Kara bulutlarla kaplı dağ köylerinde tanışırlar sevdalılarıyla.
Köy öğretmenidir onlar…Aylarca yolu kapalı, haftalarca elektiriği olmayan, suyu olmayan köylerimizin isimsiz kahramanları…Kışın o yaşanması zor koşullarında, çıplak ayaklı öğrencileriyle tezek yanan sobalarda ders veren; maaş alabilmek için kilometrelerce yol yürüyen öğretmenlerimiz…
Baharın gelmesiyle dağlarda ,kırlarda yanık, içten güzel sesli ; adeta bir kır çiçeği olan öğrencileriyle türküler yakan köy öğretmenleri…

Onlar, bugün Anadolu’nun en ücra köşelerinde, yarın kasabalarda ve sonra da kentlerde olacaklar. Malzemesi insandır. Bu malzemeyi işlemek kolay değil, en meşakkatli iştir.

Güneş olmak kolay mıdır ? Donmuş bedenleri ısıtmak, kararmış dünyalara ışık olmak, çürümüş, köhnemiş beyinleri aydınlatmak…Bu heyecanın önünde kim durabilir?

O ,görmek , düşünmek, anlamak zorundadır. Ancak böyle şekil verebilir kişilik hamuruna…
Öğretmenin gözünde öğrenciler en büyük kütüphanedir. Yeter ki faydalanmasını bilsin.
Öğretirken öğrenir, öğrenirken öğretir.

İçinde bulunduğumuz çağda asıl sorunlar kentlerde yoğunlaşmıştır. Yozlaşan, kendi değerlerinden kültüründen uzak kalan gençlerimiz önemli sosyal tehlikelerle karşı karşıyadır. Önceliği insan olmayan bir eğitim sistemi bu tehlikeyi daha da büyütmektedir.
Birer yarış atı konumunda olan gençlerimizde amaç sadece birbirini geçmek olunca, öğretim olmadığı gibi eğitim de askıda kalıyor.Böyle bir gençlikten gelecekte ne beklenir ki…

İşte böyle bir durumda sahneye yine öğretmenlerimiz çıkıyor. İnanıyor ve biliyorum ki her türlü olumsuzluğa rağmen mücadelelerini veriyorlar. Çünkü onlar kendilerini yakıp kavuran böyle bir sevdanın esiri olmuşlardır.

Taşıdıkları ağır bir yüktür. Bu yükü evine taşıyan kaç meslek grubu vardır acaba?
Sınıfa girdiğinde kendi dertlerini unutup öğrencilerine gülümseyen, onlara kucak açan tepeden tırnağa bir sevdanın adıdır o…
Kime sorsan “Geçmişte unutamadığın biri kim ?” diye önce öğretmenleri gelir aklına. Çünkü hayatının büyük bölümünü yaşamıştır onlarla…Ama acı, ama tatlı …

Dört mevsim gibidir öğretmen, bütün farklılıkları taşır ve yaşatır. Asıl amacı yaşamın içine atılan bir cengaverin yetiştirilmesidir.Bu yolda kazancı şan, şöhret, nam para pul olmaz; ama onu ayakta tutacak en önemli zenginliğin sahibidir o.

Ekilen tohumların fidan olması, çiçek açması, meyve olması…Yani doktor, mühendis, müzisyen, yazar, işçi, çiftçi…En önemlisi “insan” olmasıdır tek isteği..

Uzun lafın kısası, bu ders hiç bitmez. Açın gönül pencerenizi, dinleyin! Kalbinizden gelen bu sese kulak verin. Bir türkü duyacaksınız derinlerden, sizin türkünüzdür bu.

Çünkü, kocaman bir sevdadır, yüreğinde taşıdığı…

Suat TAŞTABAN