İKİNCİ YARGI...

Zili çalan ziyaretçiler, birkaç defa daha kapının kuş sesi çıkaran ziline uzunca dokundular.Verilen adrese geldiklerinden emin olmak için kapalı kapının üstündeki numaraya sebepsiz yere zaten bakıyorlardı. Ve beklemeye devam ettiler.

Kır saçlı,kırkına yakın olan, saatine bakarken, öğlen yemeğinde ne yiyeceğini düşünmüştü.Onun yanındaki genç ise daireye döndüğünde masasının üstündeki evrakları nasıl düzeltirim kaygısıyla, parmaklarının arasındaki siyah saçını sıkıntıyla tarıyordu.

Kır saçlı olan koridordaki pencereden, caddeye bakarken, gözleriyle bir lokanta aradı.Gözlemlediği caddenin öğlene doğru kalabalıklaşacağını içinden geçirirken, gözüne kestirdiği lokantanın kırmızı yazısının bulunduğu köşeyi hemen hafızasına almıştı.Temmuz sıcağının gövdesinden çıkması için boynundaki kravatını sağ elinin işaret parmağıyla gevşetirken, midesi hep o karşı lokantanın yerini gösteriyordu.

Zili son kez çalarken genç olan siyah saçlı; gerginlikten alt dudağını üst dişiyle ısırır gibi yapıp, içerdeki kapıyı açmayan ev sahibine biraz küfür ekmişti içinden.Caddeyi izleyen kır saçlı adamın dudaklarında kendi zamanından kalma bir şarkının melodisi koridorda yankılanıyordu.

(Tamam şimdi hızlıya sarıyorum uzamasın diye öykü..)

Çağırdıkları kapıcı, onlara yedek anahtarıyla kapı açması bir olmuştu.Kır saçlı saatine bakarken saat on bir kırk beşi gösteriyordu.Kapıdan içeri girmeleriyle burunlarına koku, gözlerine manzara çarpmıştı.Cereyandan içeri girdikleri kapıda arkalarından çarpılmıştı. Kapıcı dışarıda onlar odanın içerisinde kalmışlardı.Açık kalan pencerenin perdesi rüzgardan dışarı doğru savrulup dalgalanıyordu.

Genç olan piyanonun başında kapaklanmış yatanın, yanına yürürken, kır saçlı yerde yatan kemana doğru yürü(müş)tü. Piyanonun üstünde bir viski şişesi üç kadeh vardı.Oda da ise iki kişi vardı.Açık bırakılmış olan televizyondan dünyanın her yerine ait hava durumu sunuluyordu.

Kemanın tellerinden biri çözülerek kemandan çıkarılmıştı.Kır saçlı olan, yine eskilerin keman dolu müziklerini hatırlamıştı birden bire.Salondan geçip, öteki odaya vardığında çözülmüş teli bağlı bulmuştu.
Genç siyah saçlı adam ayarsız sesiyle,

“ Jozefff ! bunun parmağı yok piyanonun tuşunda…!” derken, kır saçlı öteki odadan seslendi.
“Dostum boğulmuş olabilir..” diye kısık sesle konuşmuştu kendi kendine.”

(Şimdi yorulmaya başlayınca daha hızlıya alıyorum…)

Tüm incelemeler ve deliller toplandıktan sonra iki müzisyenin ölüm sebebi delilli bir şekilde bulunamadı.Birinin ölüm sebebi tutanaklarda intihar diğerininse ev arkadaşı tarafından öldürülmüş diye geçmişti.Yargıç heybetli tokmağını vurduktan sonra masasına, jüri ve savcı gülümseyerek mahkeme sonrası öğlen yemeğine gitmişti.

Beş yıl aradan sonra bir temizlikçi kadın,kararı veren yargıcın karşısına çıkıp, adalet istedi, elinde birkaç süpürgesine kaçan düğmelerle.

Temizlikçi kadının isteği üzerine kapıcı da geldi.Dosyanın yeniden açıldığı bir mahkemede, yeniden ölen ve öldürülenler yargılandı.

Temizlikçi kadın, eşinin kürsüde itiraf ta bulunması için hakime baktı.Arada geçen küçük baş sallamayla kapıcı itiraf koltuğuna oturmuştu.

“Kızımın işlediği cinayete ben sebep oldum…”

Sabırsız dinleyici koltuğunda oturan temizlikçi,

“Hayır yalan söylüyor birlikte işledik…” derken, yaşlı kadın hakim, tokmağı bir kez daha vurup temizlikçi kadını susturdu.Kapıcı konuşmasını sürdürdü.

“Marketten aldığım viskiyi, yorgun olduğum için ikinci kata ben kızımı gönderdim.En azından gidip geri döner diye düşündüm ama dönmedi.”

Temizlikçi kadın dudakları titrerken, gözlerindeki yaşı koluyla silip bağırdı.

“Size sunduğum düğmeler onun için ördüğüm hırkaların düğmeleriydi…”

(çok yorulurken şimdi.. )

Yaşlı hakim son kez daha tokmağı vururken, ölenleri cehenneme, yanmaya gönderdi…