İnsanları anlamıyorum meselci...

Sözlerinden çabuk cayıyorlar. Sözlerine sadık yaşamıyorlar. Yemin ederek verdiği büyük sözlerini hemen çiğneyebiliyorlar. Dost görünüyorlar önce, sonra düşman kesiliyorlar başımda. Başımın etini yiyorlar ben farkında olmadan. Ben kendilerine büsbütün güvenirken, onlar meğerse birçok kuyu kazıyorlar(mış) ardımdan. Ardımdan akla ziyan işler çeviriyorlar. Üzülüyorum. Hayretlere düşüyorum. Ve hayata küsüyorum. Sağ olsunlar beni bu konuda sık sık rahatsız ediyorlar...



İnsanları bir tanıma ekleyemiyorum meselci...

Her biri ayrı bir dünya. Zamanla değişiyor ilk halleri. Bir müddet sonra gerçek yüzleri ortaya çıkıyor. Yaslandığın dağlara kar yağdığını acı acı görüyorsun bir vakit sonra. Sonraların harap oluyor sayelerinde. Onların yüzünden hayallerinden, geleceğinden oluyorsun. Oluyorum. Canlı örneği benim. Benim böylesi insanlarla derdim çok. Ne yapsam ya aynı kalıyorlar ya da ileri gidiyorlar...