Tamam, gittin. Gittin de gitmekle bitmiyor ki her şey. Şimdi ne olacak benim biriktirdiğim onca yarınlık ? Ne olacak sonunu yalnızca senin bildiğin bu hikaye ? Ne olacağım ben ? Nasıl geçecek gecelerim..?
Sanki herkes bana bakıyormuş gibi hissediyorum. Sanki herkes anlıyormuş da yaramı, bir sen anlayamıyormuşsun gibi hissediyorum. Sanki her şey benim için yapılmış gibi hissediyorum.. Belki bilirsin sende bu duyguyu, ya da bilmezsin. Bilemeyeceğim. Ama işte garip.. Ve aslında her şey normal. Ne kimse benim acılarımı, yaralarımı anlıyor. Ne de kimse bana bakıyor. Yalnızca ben öyle hissediyorum.. Biliyorum.
Acımazsızca geçirdiğim onca zamanım, üzerime yıkılan yüksek binlerce bina, bana söylenmiş gibi çalan onca şarkı ve dipsiz tüm o kuyular.. Ne olacak şimdi onlar ? Ne yapacaklar ? Böyle cavapsız, böyle korku dolu, böyle saçma bekleyecekler mi senden gelecek tek bir cevabı ? Ne yapacaklar.. ?
Düşünüyorum şimdi. İnsan sevdiğine nasıl böyle rahat kıyabilir diye ? Nasıl sevmiyorum diyebilir ? Nasıl.. Ama bulamıyorum tabi düşündüklerime cevap. Bulduklarım yetersiz kalıyor. Bulamadıklarım cevaplarını arayıp duruyor. Ama yok. Yok işte.. Ne bir cevap var senin beni bu saçma terkedişine, ne de bir teselli..
Anlamak, kabullenmek zor ama yapılabileceğim bir şey de yok aslında. Dua etmek gelir elimden. Birde böyle yazılar yazmak, geri dönmen için. Ötesi boş. Yani parçalayamam ben kendimi, öyle herkesler gibi. Veya intihar da edemem. Saçma bir kere.. Ölüm geri getirmez ki seni bana.. Hatta aksine, daha da soğutur... En azından ben böyle düşünüyorum. Seninde beni anlamanı diliyorum.
Ve son bir şey daha ; bugün koluna girdiğin tüm o insanların, yarın kol gibi hayatına girmesini diliyorum sevgilim. Evet.. Hepsi bu.