Yalnızlık iyidir meselci.

Adamı/kadını ihya eder. Sakinleştirir. Huzura kavuşturur kalbini. Zenginlik katar benliğine. Ruhuna anlaşılır duygular armağan eder. Bedenine kaplıca niyetinde şifalar verir. An olur tırmandığın dağın, an olur yuvarlandığın çukur olur. Oldurur adımlarını geleceğe. Yalnızlık dün doğurmaz, bugünü sağıltır harflerinde...


Yalnızlık kocaman bir şiirdir meselci.

Yaz yaz bitiremezsin hislerini onda. Koynunda rahatlıkla uykuya dalarsın geceleri. Müstakil rüyalarla uyanırsın yeni gününe. Hayatına renk katar Yalnızlık. Kendini tam tamına tanımanı sağlar. Şahane dosttur. Müthiş derecede sır tutar. Aldatmaz yalnızlık, hiçbir zaman. O, her zaman yanındadır, yanı başındadır, daldığın düştedir, konuştuğun cümlededir, sevdiğin diyardadır, sarıldığın umuttadır, aktığın vakittedir yalnızlık...



Yalnızlık kötülük etmez sana meselci.

Seninle beraber yürür. Sen nereye, o da oraya. Sen hastaysan, büyük desteğindir. Sen dardaysan, hazır yol arkadaşındır. Sen hüzünlüysen, amade denizdir gözlerinde dalgalanan. Sen bir sokakta kaybolmuş kediysen, o senden gitmez kaldırımdır. Sen’dir. Ben’i yok yalnızlığın. Özgürlüğü, refahı, can nefesi, kulağa hoş sesi var. Yalnızlık en yarendir...


Yalnızlık dudaklarına yapışan şarkıdır meselci.

Nağme nağme dilini türkülere pelesenk eder. İmge imge satırlarına mısra kalır. Dize dize hissettiklerini kağıda döker. Anlar ahvalini. Saatlerce dinler suskunluğunu. Aylarca derdini çeker. Ve Paylaşır seninle her şeyi...


Yalnızlık en çok da sana karşılıksız mektuplar kaleme almaktır meselci...