Bir susumluk canım var, bir susuşun içinde çok şey var. Konuşmak kadar gülmekte şart, ne ondan var ne bundan var, benim kimyamda yalnız sözcükler var, sadece sözcükler değil, yalnız sözcükler, yani onlarda kimsesizler, benden tek farkları hepsi birer anlam hazinesiler.


Konuşurken susuyorum aslında, belki canımdan olmak istemiyorum. Aklıma gelmişken can canandan tatlı demişler bence yalan söylemişler, böyle inanıyorum, belki inanışlarımdan ötürü bu kadar kanıyorum. Kanım kırmızı değil renksiz ve tuzlu, ben tadını çok seviyorum.

Şeyler değil kimseler ilişince üzülüyor insan, olaylara olay deyip geçiyorsun, kişilere insan deyip geçmekte zorlanıyorsun, çünkü insan işte, insan diyorsun, ucuz olmasını anlayamıyorsun, kolayların imkansızlaştırıldığı evrende belalar sadece insandan geliyor zamanla buna şaşırmıyorsun, herkes gibi saçmalıyorsun, hem herkes gibi oluyorsun hem de kimse gibi olamıyorsun, burada başlıyor ruhunda açtığın parantezler, açıklamaları bir tek kendine yapıyorsun çünkü onlar çok meşguller, farklı değil sıradan olmanı tercih ederler, o zaman kolaylaşır işler, acılar kalbine işler, al sana günlük işler, bugüne bu kadar düştü sil gözyaşlarını, silkelen ve neşelen, ağlayanı sevmezler, her şey eğlence olsun isterler, senden de isterler, hep isterler..Akıllarına esince basıp giderler, ama deyim olarak değil, gerçekten koca ayaklarıyla küçücük ellerini eziverirler, ellerini bile kirletirler, ama hep temiz olanı severler.


Bir sokağın ruhundan, bir otobüs camından veya aklımı esir almış çocuktan söz etmem onlara, dinlemezler, gülerler, serçe parmağımı neden bu kadar sevdiğimi, o beyaz kelebeğin değerini, mavi gecenin siyahını, ve ışıltısını bir yıldızın, bazen bir çocuk şımarıklığını, söğüdün en kıvrak dalını, içimdeki müziği,yalnızlığın dansını, bilmezler, ah bilmezler!

………………VaNDi’08………………….