Uzun zamandır yazmadım seni.Ara verdim çekip gitmeni umursamaya,seni düşünmeye,hayaller kurmaya,Meğer ne çok ihtiyacım varmış kendimi bulmaya,kendimle hesaplaşmaya,kendi dertlerimi dinlemeye...
Bıraktım artık odamın en kutu köşesine hayatımın parçalarını.O hiç tamamlanmayacak parçaları...Yüreğimi umutla,sevgiyle,gerçeklerle,aşkla doldurmaya adadım.Acıyı attım kitabımdan,yazdıklarımdan,
Bırakıp gitmenle onları da aldın sanki yanına.Ne gözyaşı,ne dudak bükmesi ...yok işte!!!

Kısaydın,umutsuzdun,imkansızdın,eğlenceliydin en önemlisi ’değer’limdin...
Benim olmalı derken hiç bir pahabiçmedim sana...Hep olduğun kadar,olduğun gibi,yalanlarla baktım gözlerine ya da bakamadım...Düşünüyorum da bunları bana yazdıran şeyi?

Gerçek hikayesini bulamıyorum bir türlü öykülerimin.Kahraman kim?Kötü adamlar nerde? İyiler neden hep ölüyor?

İlk dikildiğimde aşkın(senin) karşına ’ya şimdi,ya hiç’ demiştin.Şimdi ağır basanın ne olduğunu aylar sonra bile anlayamadım...