Küçüktük.. Ne aşk biliyorduk, ne ölüm.. Bir şekerle alınacak gönlümüz, bir çift kırmızı ayakkabıyla geçen bayramlarımız, elimizden tutan büyüklerimiz, ’sen benim kızım-oğlum’ ol diyen komşularımız vardı..
Her şeye gülüyorduk. Bazen ağlayarak her şeyi yaptırabileceğimizi bile düşünüyorduk. Annemiz olmazsa devam edemeyeceğimizi, babamız olmazsa bizi öcülerin yiyeceğini sanıyorduk.
Geceleri masal dinleyerek yatıp, gündüzleri erkenden kalkıyorduk.. Hiç kaçırmadığımız çizgi filmlerimiz, gerçekliğine inandığımız hayallerimiz vardı..
Ama sonra büyüdük. Aşkı da tanıdık, ölümü de.. Ayrılığı da tanıdık, sadakatsizliği de.. Hatta bazen kandırıldık, aldatıldık, umursanmadık.. Her şeyi öğrendik. Tecrübeler edindik.. Büyüdük işte. Babamız elimiziden tutmaz oldu. Annemiz bize şeker almaz oldu.. Hatta onlarda yavaş yavaş bizi terkeder oldu...
Yalnızız şimdi. Bir sevdiğimiz var, bir de yalnızlığımız. Başka da kimsemiz yok. Akrabalarımız bayramdan bayrama aranan bir yabancı oldular bize.. Ailemiz ’kendisi halleder’ diye bize karışmayan insanlar oldu..
Büyüdük ya hani biz, artık ölsek de yalnızız, mutluluktan delirsek te..
Büyüdük ya hani biz, artık sevsek te yalnızız, sevilsek te..
Yalnızız işte. Büyüdük çünkü. Ama keşke büyümeseydik.
Hem büyümesek hala şekerle alınacak bir gönlümüzde olurdu.. Ama işte ne yapalım.. İnsan engel olamıyor ki, büyümeye, yaşlanmaya..
Artık yapmamız gereken tek şey ; her şeye rağmen devam etmekten başka bir şey değil.
O halde devam edelim... ;
HER ŞEYE RAĞMEN.