“Bak çocuğum, yalan söylemek çok kötü bir şeydir. Üstelik de şimdi yalan söylediğin için burnun uzadı.” der anne.

Bunun üzerine çocuk gidip aynadan bakar ve sonra da annesinin karşısına geçer;

“Anne” der, “madem yalan söylemek bu kadar kötü bir şeyse sen neden yalan söylüyorsun? Şimdi aynaya baktım, burnum uzamamış işte.”

Böyle bir olayın olduğuna ben tanık değilim. Ama her an olabilecek bir olaydır. Yani çocuklarımızın bu haklı cevabı tokat gibi suratımıza inebilir.

Benzer olaylar çocuğumuzun yalnızca yalan söylemek değil diğer kötü alışkanlıkları için de geçerlidir. Ama biz büyükler çocuklarımıza doğruyu söyleyerek örnek olmalıyız. Çocuklarımız karşısında yukarıdaki olay veya aşağıda anlatacağım iki olaydaki durumlara düşmemek için bu zorunludur.



Yılbaşı yaklaştıkça anne ve babası çocuklarının her yaptığı yaramazlıktan sonra ona

“Bak oğlum, böyle yaramazlık yapmaya devam edersen Noel Baba sana hediye getirmeyecektir.”

Fakat anne-baba yüreği bu… Yalnızca uyarmakla kalır. Çocuk yılbaşı sabahı uyanınca yatağında Noel Babanın getirdiğini sandığı (!) hediyeleri görünce sevinçle anne ve babasına koşar ve;

“Gördünüz mü bak, yaramazlık yaptım yaptım yine de getirdi hediyemi Noel Baba” der.



İlkokul öğrencileri için gelen bir ihbar üzerine cepleri aranır ve bazı öğrencilerin ceplerinde sigara bulunur. Öğretmen tabi ki öncelikle o öğrencileri tüm diğer öğrencilerin gözleri önünde döver ve sonra da elinde tuttuğu tükürük ıslağıyla kahverengiye dönüşmüş sigara izmaritini göstererek

“Ulan siz bunun ne kadar zararlı olduğunu biliyor musunuz?” der…

Öğrencilerden birinin içinden geçen yanıt ise “O kadar zararlı ise sen neden içiyorsun?” şeklindedir.

Her ne kadar korktuğu için bunu sesli söyleyemez ama daha sonra öğrenciler kesinlikle aralarında bu konuyu konuşurlar…

Sonuç olarak kendi davranışlarımızı düzeltmediğimiz sürece çocuklarımıza verdiğimiz öğüt veya derslerin hiçbir etkisi olmaz.

(10.11.2010)