Bugün öyle halsizdimki anlatamam , biraz önce otobüsten indim çevreme bakındım biraz 3 5 insan farklı yönlere doğru hızlı adımlarla gidiyorlar.Çünkü çoğunun evde karısı , çocuğu vs. bekleyenleri var bide kendime baktım tek bekleyenim yaptığım kötü şeylerin üzerini kapatmaya çalışmaktan yorulmuş bi Annem sadece o.Biraz toparlandıktan sonra o ıssız caddede yavaş adımlarla ilerlemeye başladım hafifte
bi soğukluk vardı , üşütmeyen bi soğuktu.Etrafı süzerek ilerliyorum , her adımda farklı bi düşünce içerisindeyim.Konuşacak hiç kimsem yok , derdimi anlatsam anlayacak insanda yok.Aklımdan geçirdiğim tek şey ise kendime zarar vermek , başka elimden gelen bişey de yok aslında.Ayakkabılarımdan çıkan ’ tak , tak ’ sesi sanki aklımdan geçenleri onaylıyordu.Sürekli kendime sorular soruyordum ’ Mustafa’ diyorum sen niye yaşıyorsun , niye bi türlü mutlu olamıyosun , niye herkes gibi sıradan olamıyosun , niye hep üzülen sen oluyosun , niye hep kendine zarar veren sen oluyorsun , niye niye ! ’ böyle bi sürü soru.Bi sürü cevabını bulamadığım soru.Giderek evime yaklaşıyorum , sokak lambası dikkatimi çekti , sokakta benden başka kimse yoktu ama o lamba hala yanıyordu.Öyle bi yanıyordu ki ’ sende benim gibi yalnızsın galiba , aydınlattığın o kadar insan olmasına rağmen en ufak bi karanlıkta sende benim gibi küfür yiyorsun heralde , aynı kaderi paylaşıyoruz gitme sabaha kadar dertleşelim , insanların konuşarak anlatamadıklarını biz susarak anlatım birbirimize ’ dercesine yanıyordu.Eve çok yaklaşmıştım biraz oturdum düşündüm gitmesem nolur dedim.Annem geldi aklıma , ömrünü bana adamış ve bunu bana hissettiren annem.Eve geldim zili çaldım ama hala kafam dalgın , kapı açıldı karşımdaki o melek yüzlü kadın ’ Hoş geldin yavrum ’ dedi , öyle bi dediki , öyle içten dediki bir anda herşey silindi gitti kafamdan.Ama şuda bi gerçek ki , birazdan uyicam ve eğer sabaha çıkarsam aynı şeyler yine olcak.