İnsan, ilk başlangıcı dünyaya gelerek yapar. Karanlık ve huzurlu bir odadan çıkarılıp, spot ışıklar tutulur bebeğin gözlerine. Doğar doğmaz, ilk defa yerçekimi ile tanıştığı bu anda biri onu ayaklarından tutarak ters çevirir. Hatta ayaklarına vurur bir an önce nefes alsın diye. Ve ilk nefesini alır. Bu ilk nefes onun için yabancı bir histir, belki de akciğerleri bu nefesle yanar. Daha bu nefese alışamadan kordonu kesilir, aniden. Oysa yaşamsal tüm gereksinimleri oradan geliyordur, oksijen gereksinimi de. Kordon, onun için güvendir. Birdenbire onun için güvenli olan kordon yerine bu acı dolu nefesle karşı karşıya kalmıştır. Çığlık çığlığa ağlar.


Sakinleşebilmek için annenin sıcaklığını hissetmesi gerekir. Tam bir travmadır, o an yaşadığı. Savunmasızdır, yeni adım attığı dünyada. Yaşadığı ilk şoku yerleştirir, bilinçaltına. İlk kez yürümeye başladığında korkar, yere düşmekten. Güvenebileceği birilerini arar, gözleri. İlk Okul’a başlarken de telaşlanır, yüreği. Bilmediği bir dünyadır okul, onun için. Başroldeyken evde, sıradan bir öğrenci olur, okul kıyafetlerinin içinde. Karşı cinse ilgi duymaya başladığında lise çağlarındadır. Dünya dar gelmeye başlar, aşk yüreğini ele geçirdiğinde. Ufak bir aksilikte bile terk etmek ister, dünyanın görünen yüzünü. Taşınır hayal dünyasının en konforlu dairesine. Şiirlerle tanışır en kısa sürede.


Anı dolabına özenle yerleştirilir, aşk kokan hatıralar. Kimse görmeden açıp havalandırılır, arada bir. İş hayatına atılması gerekir yaşayabilmek için. Okul hayatının sorunlarından farklıdır, iş hayatının zorlukları. Yazılı kuralların yanı sıra yazılı olmayanları da vardır. Ne kadar donanımlı olursa olsun eğitim konusunda, mesleğe alışması kolay olmayacaktır. Yazılı kurallardan daha çok yazılı olmayanlar gelip vurur, insanı. İş hayatında acımasız olmak bir meziyettir mesela. İşini iyi yapanlar da yükselir fakat ezip geçenler daha hızlı yükselir. İnsani değerlere rağbet edilmez fazla. Çabuk atlatılmalıdır hayal kırıklıkları. Bir ucundan tutunmak zorundadır. Haksızlıkları sindiremese de çabuk öğrenir, kabullenmeyi.


Hayatta ki her harfi ciddiye alan insanlar vardır. Konuştuğu herkesi dinleyen ve önemseyenler. Yaptığı işe gönülden bağlanmış olanlar. Sevginin anlamını yaşayarak ve acı çekerek öğrenenler. Aşk karşısında saygıyla eğilmesini bilenler. Dünyada ki her sorun ve acıyı yüreğinde hissedenler. Böyle insanlar için önemlidir, her başlangıç. Önem verdikleri için de zorlanırlar ilk aşamada. Yaşadıkları ve yaşattıkları her olayın sorumluluğunu alırlar, hiç düşünmeden. Onurludur attıkları her adım. Başlangıçta zorlansalar da hakkını vererek yürürler, başladıkları yolda.