Yüzüme, gözlerimin içine bakarak söylemedin hiç beni sevdiğini.

Üzüldüğümde, üzülme, geçecek diye avutmadın.

Kızgınlığımda hiç alttan almadın, daha çok suçluluğunu kapattın, üzerine çıktın keskin sözlerinle, söylediklerimin. Başarılarımla övünmedin, daha iyi örneklerini sundun hep yaptıklarımın.

Gurur duymadın, tebrik etmedin beni.

Biliyordum ben oysa göz kapaklarım bir yaprak gibi titrerdi de daha uzun beni sevdiğini söyle diye uyur gibi yapardım yatağımda gecenin bir vakti. Sen hep yirmi beşinci saatinde geldin günün yanıma.

Ben hep dinledim seni, ama sen hiç anlatmadın bana.

Saçlarımı okşadığında ellerinin kayboluşunu hissederdim de sevgini hissedemedim niyeyse. Bekledim hep gün ışığında ya da başka bir vaktinde de söyle diye gecenin. Uyurken sevdiğini biliyordum beni,

güzel sözler söylediğini.

Çok kez işittim telefonda ağladığını, sarhoşluğunun cesaretiyle sevgi sözcükleri çıktığını lâl dillerinden.

Üzüntümde senin de üzüldüğünü biliyordum oysa~

Dağ gibi sen, yastığına gömülüp çocuk gibi ağlarmışsın. Öyle zamanlarda gece kâbuslarınla sayıklar, yatağın ter içinde kalırmış, söylerdi annem.

Şimdi herkese beni anlattığını, başarılarımla övündüğünü biliyorum. Benim aslan kızım diyorsun. Tuttuğunu koparır, kimin kızı diyorsun. Geliyor kulağıma.

Ama gelemiyorsun yanıma, önünde engel yok baba, gurur duy kızınla, benim kızım de. Gel yanıma.

Biliyor musun baba, gece sen gidince yatağımın ucundan, tepine tepine ağlardım, hıçkırıklarımı duyma diye yastığı başıma geçirir ağlardım. Tıpkı sen gibi, senden öğrendiğim gibi. Senin bana dokunamadığın gibi dokunamazdım çünkü sana. Sarılamazdım boynuna. Ben hiç uyuyamadım baba dizinde.

Şimdi de uyuyamadığım gibi~

O zamanlar da uyur gibi yapardım, ben hep dinledim seni baba, ama sen hiç anlatmadın bana.

Hani yattığım yerden bağırırdım ya sana ;“ Işığı kapat baba, bir de su getirir misin?”

Hiç iki etmezdin. Şimdi su istemiyorum. Uyuyamıyorum da.

Sende gel otur başucuma.

Ama n’olur ışığı kapatma!


Defne Nazlıhan Ergin