Dibe vurdum,çıkmaz sokaktayım,karanlığın içindeyim,yolumu kaybettim dediğimiz zamanlar vardır...
Doğru insanı buldum dediğimiz aşklarımız vardır...
Yorgunum,gücüm yok,yapamayacağım,devam edemeyeceğim diye umutsuzluğa kapıldığımız günler olur...
Tebessüm ederiz..
Tökezleyen hayallerimiz vardır...
Aslında tüm hayatı siyahlar ve beyazlar arasında yaşıyor,bir anlığına da olsa griyi bulduğumuzda afallıyoruz.İşte ben, beyazdan siyaha geçtiğim bir süreçte başladım ’Başrolde Kadın(Istırapları)’ isimli kitabıma.Güvenden yoksun,sadece karalamak için 2011’in Mart’ın da kalemi elime aldım.
Hayatımdaki beyazlar kaybolmaya dünya kararmaya başladığında baktım ki bana yalnızca dinlemek ve yazmak iyi geliyor.Önce dinledim tabi..Kendi acılarımı törpülemek için,gözyaşlarıma ortak bulabilmek için dinledim tanıdığım tanımadığım mutsuz kadınları.Henüz evlilik hayatını yaşamadığımdan anlamaya çalıştım.Zaman geldi aylarca yazmadım,defalarca sildim.Nihayetinde 2012’nin Şubat’ın da kalemi elimden bıraktım.Ve beni hayata döndüren,umutlarımı yeşerten,hayatta sadece siyah ve beyazların arada bir de grinin olmadığına inandıran,her rengi ayrı ayrı tanımamı sağlayan,bana can veren çocuğuma kavuştum.Ve öğrendim ki:’Keşkeler üzerine kurulmamış bir hayata sahip olmalıyız zira pişmanlık en büyük vicdan azabıdır.’