Şimdi size bugünümü anlatayım cem adrian dinlerken. Dinliyorum ama hiç o modda değilim o derece yorgunum. Yorgunum çünkü okulun ilk günü nöbetçi pardon pardon danışman oldum. (Hani benim madalyam?!) Kitap taşıdım, çay getirdim götürdüm, imza topladım. Ayıqs yani. Sabah tripkolik dinleyerek gittim okula. Hilal ve duygu dışında kimseyi özlememiştim ama özlemiş gibi davrandım. Çömleride ezdim bu arada. Yok lan ne yalan söyleyeim ezmedim bende insnım. Ağlamak istiyorum ama ona bile halim yok. Güç bulacak neyim var ki biri bana bir el uzatsın artık. Annemde olabilir bu bir kişi. Babam... Bu kelime yetiyor beni ağlatmaya babam ya babam. Ve ben o kızım evet evet o kız o zavallı kız. Kabullenemiyorum ama konuşurken kendi kendime varıyorum farkına. Ön yargılara lanet olsun lanet insanları kullananlara insanları küçümseyenlere. Bunları ben yaşamamış olabilirim ama lanet şeyler işte. Bu arada babamı çok severim çok annemide