Rüyanın Gerçek Yüzü…


Hiç sevmem böyle havaları. Basık ve sıcak bir o kadarda sessiz. Güneş varla yok arası, yaprak kıpırdamıyor. Sanki kara bir haber gelecek, sessizliği delecek. Sabah uyanışımdan belliydi zaten. İki gözüm iki çeşme, feryat-figan, çığlık çığlığa. Uyanmak istersinde uyanamazsın ya, albastı derler bazen de karabasan. Tamam, işte aynen o durumdayım.

Bedenimi sarsan güçlü kollarla dünyaya döndüm sonunda. Ürkek, korkmuş ve meraklı bir çift göz var önümde. Bense hıçkırıklarıma hâkim olamıyorum. Dilimi yutmuş gibiyim. Gördüğüm o sahne gözümün önünden gitmiyor bir türlü. Sarılıyor sımsıkı ‘’abla korkma sadece bir rüya’’ gördün diyerek sakinleştiriyor beni anne şefkatiyle. Uzun bir süre sonra banyoda yüzümü yıkarken aynaya baktığımda, gözlerimde görüyorum korkuyu. Gördüğüm korkudan korkuyorum. Bakmıyorum aynaya çıkıyorum hemen.

Rüyamı yorumluyorum beynimde. Kendi kendime konuşuyorum.
_Silah; ses
_Ölüm; ömrü uzamış
_Ağlamak; gülmek, sevinmek

Diyerek rahatlatıyorken içimi, korkular her fırsat buldukça ortaya çıkmakta. Düşünmek bile istemiyorum gerçeğini, almıyor içim, gözlerim kararıyor. Kendime söz verip, alıyorum kalemi elime. Azrail’le pazarlık yapıyorum. Elimde kanıt olmalı. Şiirleştiriyorum düşüncelerimi.

Sesini duymak istiyorum. ‘’Ömrüm uzamış, sevineceksin’’ diyor. Sevgi dolu neşeli nidasını
duyunca rahatlıyorum biraz. Şakalar yaparak endişelerimi gidermeye çalışıyor. İyi olduğunu bilmenin huzuruyla işlerime dalıyorum. Kısa sürüyor rahatlığım. Ona kötü bir şey olacak korkusu sarıyor ruhumu. Titreme tutuyor bedenimi. Gözlerim sırılsıklam. İçim boşalıyor bir an. Karanlık, derin bir boşluğa sürükleniyorum.

Bayılmışım. Kendime geldiğimde dualar ederek. Allah’ıma yalvardım. Biraz sakinleştikten sonra aklıma, 1999 da ve geçen sene Van’da yaşadığımız deprem geldi. Binlerce can kaybettik. Anneler, babalar, evlatlar, sevdalılar ve küçücük çocuklar. Allah bir daha yaşatmasın felaketleri. Ağıtlar yakılmasın. Ya günlerdir verdiğimiz şehitlerin analarına, yakınlarına ne demeli?

Bir rüyaya bu kadar acı çekip katlanamazken ben, gerçek ölümler geride kalanların yüreklerini nasıl dağladı kim bilir? Her gün şehit veren vatanımızda asker yolu bekleyen anaların yaşadığı endişelere ve korkululara ne demeli?

15.09.2012__________Seher_Yeli