İnsanın yaradılışında var olan ve özünden bir nebze kayıp vermeyen birtakım hisler vardır. Bunlardan biridir aşk...

Sevmek duygusunun verdiği hissiyat ile kendine heyecan dolu bir yaşam kuran insan aşkı yaşamak hevesini aşmış, manevi bir bağ ile ’yar’ dediği güzide varlığa bağlanmış ve gösterişten uzakta duygular ile aşkı için çabalamıştır.

Dönemimizin aşkları ise kağıt üstünde adına aşk denilen türden. Gerçek manada sevmek göz ardı edilerek kendini bir yalnızlığın, parasızlığın, manevi yoksunluk ve keder içinde bulan kimi ebleh insanlar herhangi bir saf insanın duygularının samimi oluşunu fırsat bilmekte ve bu fırsatı harcamayacak kadar da gözü aç olmaktadırlar. Ne yazık ki aşk bunu hak etmiyor, aşkı güzel kılan insanlar olduğu gibi, aşkı çirkin kılan da yine insanlardır.

Gerçek manada seven ve arayan insan daima çileli, uzun, ince ve bir o kadar da doğru yoldadır. Aramak derdi ile yanarken cereyan eden tevafuklar seven insanın bu yoldaki en büyük dostudur. Bilinmelidir ki tesadüften doğduğu sanılan bir aşk, aslında kaderin bir armağanı, tevafuktur.

Dönemimizde bir lise öğrencisinin bile aşk adı altında hayatına girenlerin sayısı oldukça fazladır. Vaziyet böyleyken aşkın bu yönden doğru olduğuna kanaat getirmek büyük aptallık olur. Aşk ağızlarda sakız edilmekte ve birçok insan buna seyirci kalmakta, hatta bu olanları gülerek izlemektedir. Aşkı aşk yapan samimi duygulara her bireyin kavuşması ve aşkın aklanması dileği ile yaşayan bir adam olarak herkesin bunu kabullenmesini bekliyorum.