Kabul ediyorum hatalarımı. Seni kırdığım için kendimden utanıyorum. Biliyorum sevgiler bu kadar kolay harcanmamalı. Kurtarmak için bir ilişkiyi, bir savaş verilmeli, biliyorum... Ama bir ilişki artık bireylere zarar veriyorsa yapılacak tek şey kalıyor, o da ayrılma…

Belki çok sevdiğimiz için, birbirimiz oldukça kırıyoruz. Nasıl yani dersen şöyle anlatmaya çalışayım. Birbirimizin yaptığı basit bir hata diğerimizin oldukça canını yakıyor. Çünkü, birbirimizi çok seviyoruz ve daima ilgi bekliyoruz. Veya tatlı bir söz. İnsanlık hali ya, her zamanda sevgi dolu olunmuyor işte... Dolayısıyla da ikimizde git gide yıpranıyoruz. Sonuçta ortada iki kırık kalp kalıyor. Bu da hiç iyi olmuyor bitanem…

Aramızda bir savaş var, adı “fikirler ayrılığı”. O kadar zıt düşünüyoruz ki birbirimizden. Ben şiirlerle, şarkılarla eğlenirken; sen fıkralarla, maçlarla eğleniyorsun. Bu şu demek değil, sen kötüsün; bense iyiyim. Ben kendime göre haklıyım, sen kendine göre haklısın…

Hal böyle olunca tek sonuç çıkıyor ortaya. O da iki mutsuz insan. Bu mutsuzluğu kabul edemiyorum, ödülüm sen bile olsan…