Saman saman saman saman.. Bir kaç gündür beynimin içinde dönen sözcük bu: saman.

Her baktığım yerde saman görüyorum. Samanlar saçılıyor yabaların, tırpanların ucundan.
Kara donlu kağnılar geçiyor kasabamızın en geniş caddesinden gıcır, gıcır. Koşuyoruz ardı
sıra. Tozu dumana katıyor çocuk seslerimiz. Bir koşuda yakalıyoruz kağnıyı. Gülüşerek
yerleşiyoruz arkada sağlı sollu iki tarafta bulunan oturacak yere.Sanki burası özel olrak biz
çocuklar için ayarlanmış. gülüşe, kıkırdaşa bir süre gidiyoruz. Kağnıdaki kara donun içinde
samanlar. Saman kokusu içimizde sarı bir ferahlık, aydınlık. Çıtkırıldım değiliz, hoşumuza
gidiyor toprak kokusunu andıran saman kokusu.


Ekinler ekilirdi. Her tarafta buğday başakları salınırdı. Aralarda gelincikler gülümserdi

nazlı nazlı salınarak. Çocukluğumda anımsıyorum, bizim üç dönümlük bahçede iki dönüme
buğday veya fiğ ekildiğini. Kara donlu kağnılar durmadan geçerdi dolu dolu samanla.Saman
saman, ah saman diye söylenip duracağım o zamanlar aklımdan bile geçmezdi. Ah saman!


Evimizin arkasındaydı ineklerin ahırı, samanlık. Samanlığa saman getirilip doldurulması en
büyük keyiflerimizden biriydi. Babam samanları samanlığa koyup biraz teptikten sonra bizi
sokardı içeriye. İçersi bulutlu bulanık, saman, saman tozlu. Küçük ayaklarımızla üstünü biz
çiğnerdik samanların.Sonra genzimiz,içimiz dışımız saman dolmuş bir halde çıkardık dışarı.

Saman en bol olan bir yiyecekti mallar için. Sonra annem suyla kepekle, samanı karıştırıp
koyardı ineklerin önüne. Büyük bir iştahla yerlerdi. O zamanlar böyle saman, saman diye
söylenip duracağımı bilemezdim çünkü samandan, ekinden bol ne vardı..


Evvel saman içinde kalacakmış saman.Zaman saman zamanı bile değilmiş. Samanı özlemle
anımsayacakmışız. Geçmiş saman zamanları, ekin-ekmek zamanları. Kendi kendisine yeten
yedi ülkeden biri değiliz artık. Saman ithal edecekmişiz, çok gülüncüz çok! Ha.ha haa, ha, ha, haa ha! ..

ha ha ha!

haaaaaa!!!

saman
evvel zaman içinde kaldı
bir masal gibi!

25. 8. 2012 / Nazik Gülünay