Bazı zamanlar çıkmaza giriyordum bilerek, yok olmak istercesine.Etrafım gereksiz kalabalık oluşturmakla meşgul insanlarla doluydu.Başka dertleri yokmuş gibi dedikodu peşindelerdi hepsi.Bazısı magazinsel haberler ile kendini kaybediyor,bazıları ise işverenin yeni aldığı arabasıyla mutlu oluyordu.

Neyseki sen vardın, aklımdaydın;
Hep olman gerektiği gibi yine yerini almıştın küçük dünyamda.Yerinde mutlu olsan iyi olur çünkü ben seni taşımaktan mutluydum.Üzerinden geçen onca zamana rağmen hala orada olman mutluluk vericiydi elbette.Aynı zamanda şaşırtıcıda oluyordu, düşünsene en az 8-9 yıldır yoktun aslında.Belki senden sonra bir-kaç ilişkide harap olmuştur.Ama sana zarar vermiyordu hiç biri çünkü o kadar sıradanlardı ki,O kadar zavallı ve aciz.Sendeki o özele ulaşamadığımdan belki harap ediyordum hepsini.Senle yaşananları bir bir hatırlıyordum ve seni bir an bile unutamayan beni ödüllendiriyordum her fırsatta. Her gece seninle uyuyor, seninle mutlu uyanıyordum.

Aslında kaldıramıyordum artık sensizliği ve kendimi kandırdığımı farkediyordum her geçen gün.Kokunu özlüyordum, dudaklarının tadını ve sana dokunmayı.Yaptığım hatalar geliyordu aklıma kendime kızmaktan başka çare bulamıyordum.Telefonumu bile taşımaya gerek görmüyordum artık, bir zamanlar onsuz tuvalete bile giremezken.Sonbaharda yere düşen her yaprakta ve yağmurda sen geliyordun aklıma.Farkında olmadan ölüyordum yavaş yavaş.Altı yıldır beynimdeki kaç hücreyi öldürdüğümden habersiz sağlıklı yaşamaya çalışıyordum sağlıksızca.Bende açtığın yaraları görmeni istiyordum aslında, son defa bile olsa sana dokunmanın mümkün olmadığını bilmek çok acıydı.

Oysa son dileğim olmaya aday tek özlediğim şeydi bu..seni çok özlüyorum