İnsan bazen o kadar yalnız hissediyor ki kendini..
Kelimelerle anlatamıyor yalnızlığını , göstermek istiyor yapamıyor..
Tutunacak , uzanacak bir dal arıyor kendine..
Güvenebileceği , sırtını yaslayabileceği birini arıyor..
Omzunda utanmadan ağlayacağı , hıçkırıklara boğulacağı , acılarını paylaşacağı , dert ortağı olacağı birini arıyor..
Umutsuzluğa kapılıyor yüreği kimi zaman..
Çaresizce bekliyor birini / birilerini..
Biri gelse istiyor çoğu zaman .
Yalnızlığını paylaşacak , gözyaşlarını dökebilecek birini arıyor..
Bulamayacağını bilse de umut ediyor , çaresizce..
Vazgeçemiyor umut etmekten..
Belki bir gün diyor .. Bir gün yalnızlığıma sırdaş olacak birini bulabilirim ümidiyle bekliyor..
Oysaki "yalnızlık paylaşılmaz , paylaşılsa yalnızlık olmaz." demiş ünlü şairimiz..
Umut etmekten vazgeçmiyoruz , ama biliyoruz ki ..
Biz yalnızsak , her zaman yalnızızdır..