YIllar önce ramazan yine yaz sıcaklarına denk gelmişti,hava kararmadan sokaklar boşalır,insanlar telaş içinde ellerinde dumanı tüten ekmeklerle eve yetişmeye çalışırlardı.Evin en küçüğü olarak asli görevleri sobada biriken külleri dökmek,iftara yaklaşmadan meyan şerbeti dolu torbayı dökmeden eve ulaştırmaktı,boş sokaklarda özgürce yürümenin tadını çıkardı,ezana yetişmek için kestirmeden gitmeye karar verdi,annesi ıssız dar sokaklara girmemesi konusunda defalarca uyarmıştı ama bu uyarıların artık geçersiz olduğunu düşündü,ne de olsa kendisi beş yaşında "büyük" bir adamdı ve karşıdan da sallanarak yürüyen ve çok pis alkol kokan gerçek bir büyük adam vardı,kalp atışları hızlandı birden bu "pis"adamdan korkmuştu,keşke annemin sözünü dinleseydim dedi sessizce,adam yaklaştıkça daha çok sallanıyordu,birden istikametini değiştirdi,kaçması gerekti,hislerinde haklıydı ama büyük adamın adımları da büyüktü,kısa pantolonunu indirirken nefes kokusu ve yüzüne batan kılların acısını anımsadı,ağlarken sigara kokan elini kokladı,bağıramadı,merdiven altında kimsenin geçmediği yerde ruhsal sorunlara yol açacak bu acı hatırayı,küçük beyaz ellerinde sümüksü bir sıvı akınca pis adamın kendisini bırakıp,uzun uzun tembihleyip,şeker alması için uzattığı parayı alıp hızla kaçtığı günü hatırladı,gene bir ramazan günüydü,kağıt helvaların,hurmaların,torba torba meyan şerbetlerinin satıldığı bir ramazan günü..