Sevdiğiniz birini kaybettiğinizde bir an boşluğa düşersiniz .. Nefes almak zor gelir insana.. Yaşamak anlamsız...
Kelimeler kifayetsiz .. Teselli cümleleri saçma gelir insana .. Halbuki teselli bulmak değil ağlayacak bir omuz ararsınız .
Düştüğünüz boşluktan sizi çıkaracak birini ararsınız..Yalnız kalmak istersiniz ..Ya da.. istemezsiniz.. Duygularınız karışmıştır ..
Sanki beyniniz durmuş , öylece boşluktaymış hissine kapılırsınız..Bu boşluktan nasıl çıkacağınızı bilemezsiniz..
Hep orda kalacağınızı düşünürsünüz.. Acı çekersiniz , canınız yanar , gözyaşlarınız sel olup akar yanaklarınızdan..
Onu bir daha görememenin verdiği acıyla sızlar yüreğiniz..Çaresiz gibi hissedersiniz kendinizi .. Sonra..
Sonra bir şey olur ve acınız hafifler..Alışırsınız..Artık gözyaşı dökmez , tatlı bir tebessümle anarsınız onu ..
Ve şunu hatırlarsınız.."Her karanlığın sonunda mutlaka bir aydınlığın var olduğunu.." unutmazsınız..