Kur’an müminleri tarif ederken ayetleri işittiklerinde derilerinin ürperdiğini anlatır. Sonra kalpler yumuşar yatışır. Mümin duygusal değil duyguludur; Hz. İbrahim gibi.

Kur’an sorar "kalplerin Allah’ın zikrine karşı yumuşama zamanı gelmedi mi?".. Mümin cevap verir, "evet, geldi Rabb’im."

İşitir, iman eder mümin. İlk emir "oku" dur. Okur, araştırır, kafasındaki soru işaretlerini giderir, ilim yapar. Öyle ki taklidi imandan, tahkiki imana yol alır.

Dün içim acıdı, neden mi? Kur’an’ı araştırdığını söyleyen bir yazarın bugün bir yazısını okuma gafletinde bulundum da ondan. Allah’a ve peygambere saygısız üslupta birçok ifade içeriyordu. Eski yazılarına baktım, gelenekçi kesime karşı çıkıyor; güzel. Bağnazlığa, Allah Adına haramlar helaller koyan, Allah’a ve peygambere iftira atan kesime ben de karşıyım.

Ama büyük bir tutarsızlık var. Örneğin "Kur’an’dan sonra hangi hadise inanacaklar" diyen insan Kur’an’a inanıyor demektir. Ne anlarız, ölçüsü Kur’an’dır. Peygamberimizin O’na iftira mahiyetinde birçok hadisi vardır. Hadisin doğruluğu Kur’an’ın teyid ediyor olmasıdır. Tamam, Diyanet de bununla ilgileniyor şu sıralar.

Peki ölçüsü Kur’an ise insanın aşağıdaki sözleri neyin ifadesidir? Ve bu kişi insanlara Kur’an’daki doğruları anlattığını iddia etmektedir, kendince uyarmaktadır:

"peki: muhammet in kuran adını verdiği kitabın adı bile arapça olmayan, bu insan yazması kitabın içindeki en önemlileri sayılan kelimelerin kökleri, hangi dillerden aşırmadır?"

Rabb’imi bu ifadelerden tenzih ederim, överim yüceltirim.

Ancak Allah bu kişileri samimi müminlerin imtihanı için özel yaratır. Yapılan her suçlama müminlerde adrenalin etkisi yapar; onların coşku, heyecan ve azimlerini artırır. Müminler, "bana dokunmayan bin yaşasın" mantığıyla sıcak evlerinde keyifle oturarak ecirlerini artıramayacaklarını bilirler. Allah, tüm yapıp ettiklerinin karşılığını verir, onları dünyada ve ahirette yüceltir, gerçeklerden yüz çevirenlere üstün kılar.

Allah samimi inananların adımlarını, yolunda sabit kılsın.