Bir an tüm işleri kenara bırakıp düşünelim. Bize "dinin ne" diye sorduklarında "elhamdülillah Müslümanız" deriz. Söylerken Müslümanlık dininin verdiği güven ve inançla o dine mensup olduğumuz için kendimizi şanslı hissederiz."İyiki Müslüman bir ülkede doğmuşum. Ya farklı olsaydı Allah’ı hiç bilmeyenler gibi olsaydım ne olurdu?" deriz.

Ne olurdu?

Bu soruyu hep soralım kendimize ve ne kadar şanslı olduğumuzu hatırlayalım.Evet biz çok şanslıyız Müslüman bir ülkede dinimizi, ibadetimizi serbestçe yaşayabiliyoruz. Ama bunun farkında olan kaç insan var?

Kaç insan içtenlikle şükrediyor dinine, yaşamına, nimetlere, sevdiklerine... Hangimiz layıkıyla yerine getiriyoruz "Müslümanım" kelimesinin sorumluluklarını. Ne yapsak eksik kalırız. Onca peygambere cennet müjdesi verildiği halde Allah rızası için çırpınıp durdular. Kaçımız cennetle müjdelenirsek ibadet etmeye devam ederiz. "Nasıl olsa cennete girmem garanti oldu boşuna yormayayım kendimi." Bunu birçoğumuz söyler...

Peki cennete layık mıyız acaba. Bu eksiklerimizi ne tamamlıyor ki biz bu kadar rahatız? İşte bunun tek cevabı ÜMİT olmalı...

Her şeye rağmen hiç tükenmeyen, yaşama sıkıca bağlayan ümit. O varsa hayatın anlamı var. ..

Yüce Rabbimiz tüm inananların kalbine yerleştirmiştir bu ümidi. İman edenler bilirler ki O’ nun merhameti sonsuzdur O affetmeyi sever...

Günahlarımızdan, hatalarımızdan utanırız. "Neden yaptım ki" deriz vicdanımızla başbaşa kaldığımızda. Oysa Allah pişman olmuş kullarını affetmek için bekler. Kul "Rabbim" dedikçe O "söyle kulum" der...
Biz tövbe etmeyi, pişmanlık duymayı layıkıyla yaparsak O bizi affetmeye hazırdır. Affedilmek ve O’ nun rızasını kazanmak içi umutlu olmalıyız.

Ne yapmışsak yapalım ama pes etmeyelim. Allah bize tövbe gibi bir kapı açtı bunu değerlendirelim. Pes edip, hayata küsüp "nasıl olsa affedilmem" diyerek günah işlemeye devam etmek Müslümana yakışmaz. Çünkü bize ümit etmemizi söyleyen merhameti sonsuz bir İlah var.Bizler kendi amelimize güvenerek affedilmeyi bekleyemeyiz. Çünkü amelimiz yetmez. Ne kadar sevap kazanırsak kazanalım O’ nun merhameti ve rahmeti olmasa cennete giremeyiz. Allah’ ın yüz rahmetten ancak bir tanesini insanlara, cinlere ve hayvanlara indirdiğini, bu bir rahmet ile canlıların birbirlerine şefkat gösterdiklerini, rahmetinin doksandokuzu ile de kıyamet günü kullarına rahmet edeceğini, Peygamberimiz bildirmektedir.
Rabbimiz "Kulum beni nasıl zannederse, ona o şekilde muamele ederim." buyuruyor. Yani Allah beni affeder diye ümit edersek affeder. Allah ’tan ümidi kesersek ben mutlaka cehennemliğim diyorsak cehenneme gireriz.

Her şey bu kadar açıkken neden hala günahlarımızla ısrar ediyoruz? Affedilmek için hep ümitli olalım.Unutmayalım ki Allah affetmeyi çok sevendir.