Sanırım Dünyanın kanunu bu,bir insanı seversin ve ona kendinden fazlasını verirsin;ama nedendir bilinmez o insan öyle bir bırakıp gider ki seni daha doğrusu geriye koskoca bir boşluk bırakıp gider demeliyim çünkü sen ona tüm ’Herşeyini’ vermişsindir gitmeden önce,o ise ayrılmadan hemen önce ’Herşey’ için teşekkür eder,çünkü bilir alacagı ’Herşeyi’ son kuruşuna kadar almıştır artık...ama birşeyi unutmuştur...Seni o boşluklarda,yapayalnız bırakmıştır...nefes alamazsın,gülemezsin,gözlerinden bir-an olsun yaşlar eksik olmaz,ağlarsın sessizce,kaçarsın biryerlere çünkü istemezsin seni ağlarken birilerinin görmesini,lanet okursun kendine...ama giden dönmez,içindeki yangınla yokup olup kavrulursun..çöle döner yüreğin,denizleri getirseler ıslanmaz...susamışsındır acılara,avuç avuç içersin ayrılıgın zehrini...ama ölmezsin,çünkü her acıda bin defa ölmek vardır,ayaklarının titremesi vardır yollarda yürürken...sonra haykırışların vardır içinde susturamadıgın...titremelerin vardır sonra... yüreğin yanarken,gözyaşlarının soguklugu ile vücudunun titremeleri vardır...gelir düğümlenir de bogazına her yutkundugun lokma,birşey yapamazsın...sonra alışırsın karanlıklarda yaşamaya,önce gece olmasını beklersin ama yetmez,yetinemezsin...kanarsın her adımda ve dökülür kanlar yüreğinin kabuk tutmayan yaralarından...sonra sararsın;ama yaralarını değil...Sevdiğin insanın geride bıraktıgı ve Senin bile tanıyamayacagın o cesedi....unutuyorum ama bende...herşeyi...herkesi...hatta SENİ BİLE UNUTUYORUM....

Ömer Faruk Turanoğlu