Bir tarlanın en güzel köşesinde bir güne bakan çıkmış.Çevresindeki diğer bitkilere göre çok farklıymış.Kendi de bunun farkaında olmalı ki etrafa bakışı bile değişik,mağrur,gururlu ve kibirliğiymiş.Herkes nasıl bir çiçek açacağını merak ediyormuş.Tarla sahibide bu bitkinin diğerleriden farklı olduğunu anlamış daha bir özen göstermeye başlamış.
Güne bakan tüm ihtişamıyla yeşil yapraklarını büyütürken bir yandan da açacağı çiçeğin tomurcuğunu büyütüyormuş.Henüz çiçek açamadığı halde çiçeğini öve öve bitirememesi herkesin dikkatini çekmiş.Özellikle ayaklarının dibinde büyümeye çalışan sarmaşığın.....Günebakan hiç bir şeyin farkında değilmiş..Yalnızca güneşi görür,ona bakarmış.Diğer bitkiler güneşin yakıcı olduğunu,açtığı zaman çiçeklerini güneşten koruması gerektiğini anlatırlarmış ama dinleyen kim?
Bir sabah güneşin ilk ışıklarıyla gözlerini açan bitkiler çok şaşırdıkları bir şey bulmuşlar karşılarında:günebakan çiçek açmış.Gerçekten de günabakanın çiçekleri öğündğü kadar varmış.Güneş ışığını andıran sarı yaprakların ortasında siyah benekler çok yakışmış.Hepsi seslenip günaydın demiş ama duyan kim,cevap veren kim?Diğer bitkiler gün boyu izlemişler günebakanı...güneşin ilk ışığını hissettiği an güzünü güneşe dönmüş,güneş son ışıklarını çekinceye kadar takip etmişti.Hava kararmaya başlayıncada yorgunluktan uyuya kalmış.Bu durum günlerce devam etmiş.Günebakan her sabah bütün ihtişamıyla açarmış taç yapraklarını ve gün boyu güneşi takip edermiş.Çevresinde olup bitenleri hiç görmezmiş.Günebakan güneşin aşkıyla yana dursun,zavallı sarmaşıkta onun aşkıyla sararıp soluyrmuş.Bitkilerden bazısı için günebakan direnmenin ,sabrın sembolü olmuş.Bazıları ise kendini beğenmiş züppe bir çiçek olarak görüyorlarmış.Sarmaşık dayanamamış bir gün,sarılmış günebakana..ama farketmemiş günebakan.Sarmaşık kendini fark ettirmek içn her gün biraz daha sarılır,biraz daha uzanırmış günebakanın üst yapraklaına doğru.Oysa günebakanın gözü,güneşten başka bir şey görmezmiş.Sarmaşık her gün biraz daha ,biraz daha sıkmaya başlamış günebakanı ama yine dikkat çekmeyi başaramıyormuş.Canı yansa da günebakanın başını güneşten ayırıp ne olduğuna bile bakmamış....
Sarmaşık gittikçe daha çok sarılmaya,sıkmaya devam etmiş.Sarmaşın gücü gittikçe azalırken günebakanın da rengi solmaya sararmaya başlamış.Bir sabah uyandıklarında gördükleri karşısında çok üzülmüşler tarladaki bitkiler..Sarmaşık yerlerde sürünüyor,günebakan ise sarı yapraklarını açmamış.Bir süre beklemişler hiç bir hareket yok.Güneş iyice yükselmiş,yine bir değişiklik yok.Günebakan başını yerden kaldırmıyormuş.İçlerinden biri:"nihayet sarmaşığı gördü galiba"derken...Diğerleri:",güneşten başka bir şey görmez "demişler...
Saatler geçmiş,bir değişiklik olmamış günebakanda.Tarlanın sahibi gelip bolca su vermiş yine canlanmamış günebakan...Ertesi sabah güzelim sarı yaprakları dökülmeye başlayınca anlamışlar ki sarmaşık günebakanı sıkıp öldürmüş.Tüm gücünü harcadığı için kendisi de ölmüş....Çok üzülmüş tarla sakinleri...Günebakanı öldüren sarmaşığın aşkıydı.....Sarmaşığı öldüren ise karşılıksız aşktı...
Bazen günebakan gibi etrafımızda olup biteni görmez,kendimizi körü körüne birine,bir şeylere kaptırırız.Kendimizden başka bir şey düşünmeyiz...Bazen sarmaşık gibi olanaksız şeylerin pençesinde kıvranırız.Olmayacağını bile bile parçalarız kendimizi.Hem kendimize hem sevdiğimize zarar veririz.Dengeyi tutturamayız bir türlü...yaşamımızı hep en uçlarda devam ettirirken en yakınımızda olanların farkına varamayız çoğunlukla.Çektiğimiz acılarda hep bu yüzden değil midir?
Sevgiyle sevgisizlik arasındaki dengeyi kurabilsek;sevgimizi paylaşmasını öğrensek;çevremizde olanlara duyarlı olsak;eşit görsek insanları,hor görmesek kimseyi,hiç bir şeyi....saygı göstersek yaratılanlara,yaratandan ötürü....dünya daha mı güzel olurdu?Bu soruyu soralım kendimize....Başka bir dünya daha yok.Onu yaşanılır güzel bir yer yapmak bizim elimizde..,,
Yaşanası sevgi dolu bir dünya dileğiyle.........