Zamanla anlar insan...
büyüdükçe küçülür hayalleri...
büyük hayaller kurmak için daima çocuk olabilmeyi başarabilmelisin..
bakmadan yaşına.. kaybedişlerine.. acılarına.. kimsesizliğine... yıkılan umutlarına....
geriye dönüp bakarak ilerleyemezsin..
takılır ayakların.. mutlaka düşersin..
Ne kadar büyük olsa da hayallerin... Sarılmalısın ona... Sımsıkı.. hayatın tüm karanlık yollarında uzak bir yıldz gibi yol göstersin sana..
O zaman anlarsın... ne kadar yüksek olursa yıldızın, hiç bir engelin onun önünü kapatamadığını görürsün..
pişman olmazsın asla..
bir yıldız seç kendine şimdi.. hemen... bekleme yarını..
Büyüme asla.. büyüdükçe geçmişte yaşarsın.. sorgularsın karşındakini.. önemsersin aslında hiç önemi olmayan şeyleri.. rengini.. memleketini.. vs. vs..
Sorgulamadan yaşamalısın.. çetele tutmadan.. geçmişe takılmadan..
bilmelisin ki sevmek için, aşık olmak için ne geçmiş ne de gelecek vardır..
bir tek zaman vardır.. o da şimdidir.. şu andır...şimdisi olmayanın geleceği de yoktur.. geçmişi de..
takılmamalısın yaşa.. başa...
bekleme hayat ırmağının kenarında... kirlenir ve kokuşursun..
A K M A L I S I N... hiç sönmeyecek bir ateş gibi yanmalısın.. daima....
bunun için Ç O C U K kalabilmelisin..
kendin olabilmek ve kendin kalabilmek için..
O L A N E T O L A S I M A S K E L E R İ takmadan yaşabilmek için..
seyretmemek
ve yalnızca yaşamak için..
çocuk olmalısın ve çocuk kalmalısın..
üzerine toprak döküp uğurlasan da bu dünyada en çok sevebileceğin insanı: BABANI..
çünkü BABAN ölünce büyüdüğünü sanırsın..
A L D A N I R S I N...
hep çocuk kal sen.. yaşat o biricik insanı.. bir taneni.. mutlaka bir yer ayır yüreğinde.. beyninde..
istersen her gün yapıştırdığın postit leri kullan... bir sayfa da onun için aç.. onunla yazış bazen..
sorular sor ona...
BİR ÇOCUK GİBİ..
onun adına cevaplar ver kendine..
emin ol en iyi cevabı verecektir sana..
çünkü bütün sorular ve cevapları içindedir insanın.. başka yerlerde değil.
kaybetmediysen babanı.. hiç beklemeden git ona... en değerli şeyi yap; SARIL....
büyümediğini göster ona..
geri al çocukluğunu.. hayallerini.. umutlarını...
bilirsin nice düşüp kalkmalarla geçer çocukluğu insanın..
öyle büyüdüğünü sanırsın..
aldanırsın..
korkarsın çocuk olmaktan ve kalmaktan..
istemezsin...
nice kırgınlıklarla ve zorluklarla geçmiştir çocukluğun..
yanılırsın...
çünkü sen çocukluk deyince 30 cm lik bebekliğine dönersen..
geçmişteki çocukluğuna dönersen...
büyürsün....
oysa ki sen, çocuk olabilmelisin.. beyazlaşmış saçlarına, yüzlerine çökmüş derin çizgilerine rağmen....
O müthiş hayalleri olan çocuk büyümemeli asla..
Çünkü büyüdükçe küçülür hayalleri insanın..
incecik hesaplar başlar.. hemen vazgeçmeler.. kırılmalar.. peşin yargılar...
ne sevmenin ne de sevilmenin tadı kalır..
ne de nice hayallerin okyanusunda yüzen bir aşkın..
Yalnızca son nefesinde anlarsın.. zamanın ne kadar değerli olduğunu...
bir mermer çeşmeden akan su misali sebil ettiğin ..
ve çocuk olamamanın pişmanlığını..
O an anlarsın.. aslında hiç bir şey olamadığını... o kadar ciddiye aldığın her şeyin anlamsızlığını.
kaybettiğin aşklara yanarsın.. bozuk bir para gibi harcadığın gençliğine....
ve çocuk kalamadığına..
ve bir tek söz kalır dudaklarında;
"Keşke hep çocuk olabileseydim"