HAYAL VE SON NOKTA


Hepimiz hayal kurmayı çok severiz, öyle değil mi? Önce masmavi bir

gökyüzü, kıyıya çarpan denizin suları ve yalnızlıkla baş başa… Genelde

hayallerimiz böyle başlar evet, biliyorum. Hiç olmazsa benim hayallerim

böyle başlar. Çünkü hayallerimde hep huzur ve mutluluk ararım. Bu da

bana hep deniz ve martıları anımsatır. Martılar… Onların uçuşunu izledikçe

derin düşünceler sarmalar beni ve sonra kendi benliğime kavuşurum…

Her şeyden uzak, sakin ve özgürlük… Engelde yok; düşün, kur kurabildiğin

kadar hayallerini.

Peki gerçek hayatı? Ona da bu kadar güzel bakabiliyor muyuz? En

azından bunu becerebiliyor muyuz?

Yolda yürüyorum. Kimisi işinden ayrılmış, kimisi evdekilerle kavga

etmiş, kimisi okul derdinde, kimisi de fazla düşünceli… Her şey,

herkes ama herkes çok farklı. Ben ise sadece onları seyrediyorum, acaba

biri çıkıp avazı çıktığı kadar bağıracak mı, her şeye ‘DUR!’ diyebilecek

mi? Bekli de bir kavga ya da barış… Her neyse işte; zaman, dakika,

saniye… Hepsi öyle bir işliyor ki hiç durmaksızın… Peki az sonra zaman

duracak mıydı, her şey bitecek miydi? Derken bir de bakıyorum ki arabanın

ani freni ile bir adam yere yığılıp kalıyor ve onun için zaman durdu

diyorum. Zaman bize nasıl nokta koyacak acaba? Hayretle onu da

izliyorum.