Oysa kıyamet kopacak zannetmiştim, dünya ters-düz olur, kıyamet kopar, afetler olur zannetmiştim, yaşadığım acıya göre. Kıyamet kopmadı, dahası hayat her şeye rağmen devam ediyor, ben olsam da olmasam da. Benim hayatım yerinde değil. Bana inatla belki herkes biraz daha iyi, ben kötü olduğum için.

Sana “hoş geldin” diye uzunca bir yazı yazacaktım, başladım aslında ama olmadı, devam edemedim. Ben daha ilk paragrafı yazdığımda sen gitmiştin. Gerek kalmamıştı devamına. Hayat devam ediyordu, biz edemiyorduk. Nedenleri bıraktım sessizce içimden. Nedensizim artık ve sormuyorum Neden’leri. Çünkü yoruluyorum. Hayatın neresinde olduğumu hiçbir zaman bilemedim. Bildiğim kadarı yetti işte.

Hayat devam ediyor.

Her şeye rağmen ve hızla, biz olsak da olmasak da.. Birileri bizim ardımızda bıraktığımız yer de çay içiyor, bizim gibi. Birileri sahile bakıp, martıları izliyor, kimisi vapurla karşıya geçiyor, tam da bizim gibi. Yerimizi dolduracak bu kadar insan olduğunu bilmiyordum bu hayatta. Bizim birbirimizde yerimiz dolmuyordu. Her şeyin yeri doluyordu.

Sana gelirken yollarım, hiç de düz bir çizgi olmadı, hep yokuşluydu, hep zahmetliydi ama bana hiç birisi zahmet olmadı, tek zahmetim senden yalnız başıma dönmem oldu. Gelirken tüm kaldırım taşlarına adını yazmıştım, bilemezdim ki geri dönerken, onların yolumu aydınlatacağını.

Adımlarım yorgun, dizlerim kırgın
Yüreğim yorgun, adım kırgın…