Hızla uzaklaşıyordum ellerinin soğukluğundan...Ruhlarımız gibi,bütün aidiyetlerimiz de farklılaşıyordu.Donuk bir perde gerilmişti sanki ikimizin de yüzüne.Evet,zarif bir anlayış hali,göstermelik diyemeyeceğimiz bir suskunluk içerisindeydik.Ama kimse bunun yapmacık olduğunu iddia edemezdi.Birşeyleri korumak,kurtarmak çabasındaydık açık açık.Neden bilmiyorum.Benim seni sevdiğim kadar beni sevmediğini düşünsem de,durum böyle değildi.
Bir çeşit evrim zincirine dönüşmüştü hayatım.Durmadan kabuk değiştiriyordum.Kırılgan bir porselen bebekken, kauçuk Matruşka oluvermiştim.Dik durmak ne yorucuydu...Ama ne kadar da zevkliydi.Bir tablo gibi dansediyordu ruh hallerimiz.Her astardan sonra yeni bir renkle manzaraları değişiyordu.Bir gün buzullarda kristal beyazı oluveriyor üşüyor,ertesi gün vişne rengi bir savaş alanında coşuyorduk.Gri,puslu bir suskunluk izliyordu öfkenin simsiyah dalgalanmalarını...
Sonra rol değiştiriyorduk.Bütün iyi özelliklerini bana devrettiğin bir dönemle değişiyorduk.Verdiğin anahtarları almadım hiç bir zaman.Kilitli bir kasanın içi gibiydi için.Aklımda hep ’Kreutzer Sonatı’ vardı.Ne kadar uzak durmam mümkünse insani zaaflarımdan, o kadar uygulamaya çalıştım okuduklarımı.
Zaman enli lastik gibi uzanıp gidiyordu aramızda.Uzar uzardı bazen.Ve gerilip de toparlandığında kısalan mesafe nasıl da canımı yakardı.Acılara da kafa tutmak mümkünmüş.Tabi biz o zaman bunu biliyor ama uygulayamıyorduk.
Kıskanmıyorum artık.Kiminle olursan ol.Kimi seversen sev.Benim kadar sevilmeyecek hiç bir kadın.Ben bunu biliyorum.Çevirip çevirip rotasını kader,yine bizimle ilgilenmeyi çok sever.Öyle ya da böyle bana gelirsin.Öyle ya da böyle sana gelirim.Geleceksin.Ben de geleceğim.Ne kadar kızıp söylensem de bu böyle olacak.Zaten başta da böyle tasarlamıştık.İnanmayarak söylemiş olsak da,planımız yürüdü.Dost olabildik.Güven kazandık birbirimizin ruhunda.
Bir yerlerde bir şeyler yaparken hep aklımızın bir yerlerinde birbirimizleyiz.Bağsız bağlıyız.Gün gelir bir yağmur damlası benim kokumu getirir sana.Gün gelir yolda semiz semiz yürüyen bir kedide görürsün gözlerimi.Ama hiç bir kötülük ayıramaz evrenimizi.Artık bunu anladım.Yaşanmışlıklarımızın çokluğundan değil asla.Yoğunluğundan...
Güven kolay kazanılmasa da,kaybedilmesi de oldukça zor çünkü.