Sahne denen o cakalı yere günün önem ve anlam konuşmasını yapmak üzere beni çağırmış olsalardı çıkardım ve derdim ki
’’ bak , s*ktir et buradaki insanları tanımadıklarını boş ver tanıdıklarında bir yere kadar.
Ben seviyorum seni ,
sadece seviyorum öyle uğrunda ölmem , ölemem kusura bakma.
Ama çok severim istersen.
Çok öyle çok ki ,çok demek bile yitirir anlamını.
Şimdi gel benimle , kırma beni.
Yada kır fark etmez ilacı sensin zaten kırdığın yerlerin.
Buradaki insanlar var ya hep gösteriş peşindeler
belki sende onlardan birisine kanmak üzeresin ama yapma.
Kanma acıtırlar canını.
Üzerler seni.
Hem buradakiler var ya ayrım yapıyor , dil ,din, ırk , cinsiyet...
Tuttuğumuz takımların rengiyle değil insanların tenlerinin rengiyle uğraşıyorlar.
Ve ön yargıları var , bilip bilmeden eleştiriyorlar.
Saçın , sakalın , giyiniş tarzın...
Bunları ele alarak dinlemeden yargılıyorlar.
Saygısızız , görgüsüz.
Onlara göre aile terbiyesi almamış insanlarız biz.
Ama bilmiyorlar tabi otobüslerde ,tramvaylarda kendimizden yaşça büyük insanlara yer verdiğimizi.
Biz anlatmak istedikçe kapatıyor , tıkıyorlar kulaklarını.
Öyle kaptırmışlar ki kendilerini fani dünyanın fani uğraşlarına hani girersen içlerine kaybolursun onların arasında.

Onlar muhalif olma peşindeler , şiir nedir , roman nedir bilmezler.
Anlamazlar, anlatsan da anlamazlar.
Gereksiz , boş uğraş derler kısaca.
Çalarlar , çırparlar , emeğe saygı nedir bilmezler.
Yani diyeceğim ’’ gitme.’’
Senin kalman için onca şey söyledim seni kullanmadım yanlış anlama , sen yine de gitme.
Bu kez belki anlarlar.
o sahne denen yerin cakasının bir gün solacağını , hakka tecavüzden cayır cayır yanacaklarını anlarlar belki.
Sen anla beni olur mu aşkım.
Bak sahneye çıkmama da gerek yokmuş.
Kal sen.
Seviyorum seni...


Doğan Yücetaş