Yazdıkça içimde çoğalan bir sen var şimdi. Ne kadar anlatsamda anlayamadığım bir his var, kelimelerimi kağıda her düşmelerinde bir umut misali aydınlatan. Çıkmaz yollar var en yüzeysel açıklamalarında. Ve anlayamadığım bir anlamımsın artık adımın yanında, ufkumun baharında...

Her şey yüz çevirse, cesaret veriyor tanışamadığım tanımların, anlamalarıma. Hislerimde hissetmeye çalışıyorum, umtlarımdaki adının içeriğini. Artık yarınsın dünlerime ve bugünsün yarınlarıma. Ben bir şey söylemiyorum da kelimeler almış başını gidiyor sana olan bağlılıklarıma doğru. Başka bir şey bilmiyorlar, bilemezlerde zaten, kalemime esirken. Çünkü kalemime esir ettim kelimeleri eserin olmamak için, ardında kalmamak için. Yazdıkça çoğalan cümlelersin içimde. Yarınlara sabrı olmayan devrik cümlelerde buluşuyoruz ancak gözlerinle. Vazgeçmek nedir unuttum çoktan, sözlükten çıktı çıkacak ama sensizlikten vazgeçerim diye duruyor hala.

Şimdi bana çağırıyorum tüm yarınlarımızı. Söz geçiremediğim duygular dağılıyor kağıtlara . Bitmiyorsun artmalarımda. Azlıkların eriyor günden güne. Şimdi seni ikna edemesemde şunu bil; artık kelimelerim sahiplendi seni, ömrün müebbet oldu yazılarıma. Göndermem!...