Her şeyden vazgeçerde insan, bir yerde takılıp kalır. Tüm benliğiyle yok olur, var olmak istediklerinin boşluklarına. Geçer kendinden, sırtından vuracağını bildiği halde dünleri yapar elindeki takvim yapraklarını birer birer. Adanır adak olduğu sevdanın kendini sınayan elçisine. Her şeyden geçerde insan kalmak istediğinin neresinde kalabilmiş, bu şüphede asılı kalır.

"Yeterki olayım bir yerlerinde" diyecek kadar geçer tüm arzularından, öylesine yanar ki dumanı bile korkar sıcaktan. Bir şüphe kalır ruhunun en derin köşelerinde kıyıdan kıyıdan sıva olur. Geceler boyu sorar kendine "nefretinde dahi olabiliyor muyum?" diye. Belki de düşündüğünün en derin hislerinde bile değildir ama her baktığı yerde bir iz arar ondan kendisine kalan. Avutur kendini yürür, uyur gezer misali uyanamadığı aşkların yolunda. Her şeyden geçerde insan, "neresindeyim bu aşkın?" der orada kalır.

En sonunda kendinden dahi geçer. Bir dünya yaratır hayalleriyle ve o dünyada onsuz, onu yaşamaya başlar. Ve yine bilmez neresindeyim, hiç bir yerimden sökemediklerimin, diye.