içimden için geçiyor yine işte bu yüzden köpük köpük kudurdu deniz! beyin evimde yangın çıkıyor bazen geçmişi toparlayamıyorum dumandan ve küllerden!
oysa sadece a’sırlık duvarlarımı yıkmıştım sana y’oktu b’aşka gün’ahım!
göz’lerim kör oldu Ahmir! izlerken karanlığı gölgeme bastım yeniden bir düş kuyusuna hızla düşerken…
kavimleri kutsayan gizli bir güç gibi bir ışık huzmesiydin geçtin önce içimden ve sonra akıttın d’ilinden d’ilime efsanevi zehrini lanetlendim! yaşıyorum bak Ahmir!
söyle bana! beni henüz çıkmamış bir kitabın kaçıncı sayfasında unuttun ve kaçıncı sayfasında kuruttun nostaljik bir gül gibi Ahmir?
sanır mısın ki gül kuruyunca düşer kokusu teninden sanır mısın ki burnundaki o koku bir füsundur ve dağılır rüzgârın nefesiyle gecenden?
yok Ahmir! zaman eğri, kalbin doğrudur her daim kalbin zamana yenik görünse de zaman utanacak z’amansızlığından vakti gelince…
göz’lerim kör oldu! bana gönül g’özünden bir kuş uçur bu yüzden ağzında muştular olsun dökülsün dil-i geçmiş bir zamanın dilinden gün görmemiş günüme duyuyor musun Ahmir!
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Ahmir şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Ahmir şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Eski bir yokluğun yeniden alevlenmesidir, bu duyduklarınız ve görebildikleriniz. Gördüğünüzü sandığınız bütün bu gri kelimeler küldür ve duman. Bütün günahın aşk'dı zaten, ötesi koyu bir yalnızlık içerlenmesi. Gözlerini karanlığa alıştırman gerek ve ışıksızlığa soyunması gerek kirpiklerinin. Sen bastığın bütün düşleri; kuyu mu sandın ? Lanetli bir kavimdir bu, içimizden geçen- geçtikçe yaralayan, ilerledikçe kanatan. Gül, kitaplar arasında kuruyan bir klişe, ama hep 'özlem' kokar ve hep hatıra. Pişmanlıktır bazen, çoğu zaman unutulmayan bir anı.
Gece ve gül kokusu dudaklarımda kıpırdayan, incitmeden ve hiç kırılmadan. Zaman bizi hiç sevmiyor, toprak değil : zaman alıyor sevdiklerimizi bizden.
"zamanlar unutursun, zamanla alışırsın ama zamanla asla yarışamazsın" dediler ve gittiler, ardına bile bakladan, umursamadan.
Gözlerin köz, gönlün kül ve yüzün kuş kanadı. Sen bu dağların ve denizlerin maralı, geçmişin en eski unutulmuş ve terk edilmiş gün'ü.
zaman eğri, kalbin doğrudur her daim"
Sevdim ben Ahmir' i, bize benziyor biraz sanki.