MİHRİ
Şiir uzun soluklu bir öykünün en kısa anlatımıdır! Diyor şair.
MİHRİ lacivert karanlığı bir gecede iki el silah sesiyle irkildi köylü sonrasında yürekleri dağlayan bir ah nidası duyuldu koca köy sessizliğe bürünürken sadece köpekler havlıyordu hemencecik ayaklandı köylü sığırcık göçü gibi bir uğultu ardı ardına eklenen bağrışmalar ne oldu neydi bu silah sesleri kim kimi vurdu belli değildi herkes meraktayken çıka geldi Fatma teyze ve sordu ne oldu oğul ne oldu bu çığlıklar neyin nesi düşüncesizlikten olsa gerek Ali dayı tereddüt etmeden Mihri vuruldu Fato Mihri vuruldu Mihri Mihri oğluydu Fatma teyzenin oracıkta dizleri kırılmışcasına kapandı yere avuçlayarak toprağı savurdu başından aşağı daha nice hayalleri vardı oğluna dair nice umutları bir anda dünyası karardı Fatma teyzenin Mihri ölmüştü artık ama Fatma teyzenin düşlerine darağacı kurulmuş şah damarına neşter vurulmuştu teninden ten canından can yontulmuştu vakit kaybetmeden celladı oyarak gözlerini Fatma teyzenin yanan yüreğine su çıkarmaya çalışıyordu Fatma teyze biliyordu içe ağlayışların nafile olduğunu çünkü her gün bin kere asılacaktı düşleri boğazına düğümlenecekti çığlık çığlığa gülüşleri Mihri yirmi beşinde zıpkın gibi bir delikanlı ilk göz ağrısı son beşiği tek oğluydu Fatma teyzenin üstelik de babasız büyütmüştü Mihri’yi aşkı tek soluklu öykülerde yaşayan Mihri o gece de köyden bir kızla buluşmuştu pusuda bekleyen ağabeyleri kızın derdest ederek Mihri’yi getirdiler köy meydanına namluyu dayayarak Mihri’nin alnına sordular son sözünü yalvardı Mihri yapmayın açın gözlerimi neyse ki dinlediler Mihri’yi açtılar Mihri’nin gözlerini önce çevreye bakındı Mihri kimsecikler yoktu meydan sessiz ve Mihri kimsesizdi sonra uzatarak elini göğe Mihri son sözüm şu olsun dedi bırakın bu sevdaya ay şahit olsun sevmediysem yürekten Zeynep’i yıldızlar birer birer gözlerimden soyulsun kızın ağabeyleri dinlemedi Mihri’yi namus ulan namus dedi kızın ağabeyileri ve öfkeyle çektiler tetiği Mihri oracıkta can verirken mahcup bir edayla çekildi bulutlar ardına ay yıldızlar ürkerek soyuldu Mihri’nin gözlerinden ve düştü toprağa kan Efkan ÖTGÜN |