Bu parça, Edgar Allan Poe'nun "Amontillado Montresor" adlı öyküsünden alıntıdır. Öykü, öfkesini gizlemiş bir karakter olan Montresor'un, acımasızca cinayet planını gerçekleştirdiği bir hikayeyi anlatır. Yazarın alışılmadık hikaye anlatma yeteneği, okuyucuyu kahramanının ruh haline sokmakta etkili olur. Montresor'un rasyonelleştirilmiş cinayetinin soğukluğu, anlatıcıdan ve hatta okuyucudan bile saklanır.
Öte yandan, karakterlerin yalnızlık, ölüm ve ölüme yol açan yolculuk üzerine kurduğu konuşmalar, hikayenin ruhunu ve tonunu belirler. Poe'nun kelime oyunları, diyaloglarını canlandırır ve ironi yaratır. Bu alıntıda, Montresor'un oyunları ve Fortunato'nun alaycılığı vurgulanır.

kitap alıntısı

"Yeter," dedi, "öksürdüğüme bakma, bir şeyim yok; öldürmez beni. Öyle öksürükle ölmem ben."
"Doğru -doğru," diye cevap verdim, "inan bana, seni boşu boşuna korkutmak niyetiyle söylemedim bunları; ama gerekli önlemleri de almalısın. Şu Medoc şarabından çekersek birer tane, rutubete karşı korur bizi."
Bunu söylerken toprağın üzerine uzunlamasına sıralanmış şişelerden birini alıp boynunu kırıverdim.
"İç," diyerek ona uzattım şarabı.
İstekli bir susuzlukla şişeyi dudaklarına götürdü. İçmeden önce durup dostça bir selam verdi bana, başındaki çıngıraklar çın çın öttü.
"Şerefe," dedi, "çevremizde son uykularını uyuyan şu ölülerin şerefine içiyorum."
"Ben de senin uzun yıllar yaşamana."
Gene kolumu tuttu, ilerledik.
"Bu mahzen," dedi, "ne kadar geniş."
"Montresor’ler," diye cevap verdim, "büyük bir aileydi, sayıca da pek çoktular."
"Armanızı unuttum."
"Mavi bir tarlada, kocaman, altın rengi bir insan ayağı; ayak kızgın bir yılanı eziyor, yılan dişlerini topuğa geçirmiş."

"Ya onur tümceniz?"